Lecim na Ciemną Stronę Szczecina (cz. 7)

<cz.1>, <cz.2.>, <cz.3.>, <cz.4>, <cz.5 i 6>

Czas zakończyć zaległą serię i pożegnać się ze Szczecinem. A zakończymy ją mrocznie...

Paprykarz popsuł cały klimat, ale musiał się tu znaleźć :P. Zacznę nietypowo, bo od książki, za którą i za paprykarz również serdecznie dziękuję chłopakowi mojej siostry. Dostałam na święta, więc jak widzicie, historia miłosna zakończyła się szczęśliwie :). Trudno tak natomiast mówić o historii z książki...

Max Czornyj "Rzeźnik"

Zmyślonych opowieści o seryjnych mordercach jest wiele, każda z nich na pewno brutalna i okrutna, lecz czasem te najgorsze scenariusze pisze samo życie. 3 listopada 1952 r. w Szczecinie Józef Cyppek został skazany na śmierć za bestialskie morderstwo. Nie okazał skruchy, przyznał się do wszystkiego, jednak jego zbrodnie znacznie przekraczały to, o co został oskarżony.

O Cyppku krążyło wiele legend. Do tej pory ciężko stwierdzić ilu ludzi tak naprawdę zamordował, co z nimi zrobił i kto z nim współpracował. Autor podjął się niełatwego zadania. Postanowił nie tylko zebrać jak najwięcej informacji o tej postaci, ale także się w nią wcielić.

Na początku podchodziłam do książki trochę sceptycznie. Jeśli autor zdecydował się przedstawić prawdę, mógł napisać reportaż. Jak zapewnia we wstępie, przygotował się do napisania tej książki. Zamieścił w niej wiele tekstów źródłowych, zacytował wypowiedzi, skrócił ją na tyle, by pisać tylko o tym, co wydarzyło się naprawdę lub najprawdopodobniej mogło się wydarzyć. Mimo to przyjął formę zmyślonego pamiętnika.

Mimo iż forma łatwiejsza w odbiorze, na początku czytało się trudno. Głównie przez skoki w czasie. Poznajemy trochę historii z przeszłości bohatera, za chwile mamy fragment z jego aresztowania, tajemnicze opisy znalezionych zwłok. Zabieg miał najprawdopodobniej budować napięcie, jednak był trochę denerwujący. Na szczęście dalej jest wszystko bardziej poukładane i choć nadal występują skoki, można się w nich łatwo odnaleźć.

Fabuła jest brutalna, nieprzyjemna i budzi tym większy niesmak kiedy ma się świadomość, że zdarzyła się naprawdę i to w naszym kraju.

Niektórzy pewnie słyszeli coś o Rzeźniku z Niebuszewa. Nie będę psuła zabawy tym, którzy go nie znają, opisując, co zrobił. Za to tym którzy już o nim słyszeli, również chcę polecić tę książkę. Pozwala ona nie tylko poznać te okropne zbrodnie, ale także próbuje zagłębić się w ich przyczynę.

 

Dlaczego zaczęłam od tej książki? Bo po przeczytaniu jej (niestety jak już wróciłam), zupełnie inaczej spojrzałam na niektóre miejsca. Pamiętacie to piękne jeziorko z poprzedniej części o dźwięcznej nazwie Rusałka? Skrywa w sobie okropną tajemnicę.

Przechodziłam niedaleko mieszkania, w którym już dziś nikt nie mieszka. Może i dobrze, niektóre miejsca przesiąknięte są złą energią. Miałam się o tym przekonać... Ale po kolei.

Będąc na Wyspie Jaskółczej i podziwiając ruiny Wenecji Szczycińskiej, dostrzegłam z daleka zarys wieży. Też jakaś zrujnowana, a że ja lubię takie klimaty, to z głowy mi wyjść nie chciała, musiałam do niej dotrzeć. Wyruszyłam więc w drogę na Pomorzany!

Po drodze znów miałam okazję podziwiać piękną architekturę, choć im dalej tym jednak Szczecin wydaje się bardziej zaniedbany. 

Wieża, którą wypatrzyłam okazała się być starą wieżą węglową. Niestety stała na terenie prywatnym i słabo była widoczna. Liczyłam, że da się do niej podejść z drugiej strony. Niestety też kiepsko. Już znalazłam widok w miarę dogodny na zdjęcie kiedy jakaś pani uprzedziła mnie, że nie wolno tu fotografować, ale od drugiej strony można.

No kurcze, trzeba wrócić. Dla tych, którzy by się wybierali, podam ulice. Na Kokosową nie wejdziemy, bo teren prywatny, ale można przejść się Nadbrzeżną i pięknie po drugiej stronie wody zobaczymy taki widok:

Aż żal, że nie można jej zwiedzić, ale dobrze, że na zakazane nie wlazłam, bo nawet gdy byłam po drugiej stronie rzeki, jakiś pies uparcie na mnie szczekał :P. 

W każdym razie pobłądziłam przy tej mojej zachciance, bo dowiedzieć się, że byłam w dobrym miejscu :)

Głównym planem dnia była jednak inna wieża, znajdująca się z drugiej strony miasta :P. Cóż, wsiadam w tramwaj (nieco inny niż te w centrum) i jazda wzdłuż Odry.
Po drodze miałam piękny widok na Stocznię Szczecińską. Niestety zdjęć z tramwaju nie zrobiłam ale jak dziecko gapiłam się z otwartą buzią na te wielkie dźwigi.

 

Moim punktem docelowym była Wieża Gocławska (dawniej Wieża Bismarcka). Oczywiście zaszłam tam od d... strony. Przechodząc pod mostkiem na zdjęciu i przedzierając się przez jakieś chaszcze no bo tak chciałam (Nie przyznam się, że znowu się zgubiłam, bo to już trochę siara).  Jacyś chłopcy ostrzegli mnie, że tędy będzie trudno, bo trzeba się wspinać... Biedne dzieci z pomorza nie wiedzą, czym są góry. Wieża znajdowała się na lekkim wzniesieniu to fakt, ale nawet się nie zmachałam :P.

Właściwie to ludzie idący prawidłową ścieżką wychodzili jakby z tyłu wieży, więc nie wiem która strona jest dobra xD.

Wieża jest jedną z wielu sławiących Ottona von Bismarcka. Teraz jej nazwa została zmieniona, niestety nie jest udostępniona do zwiedzania.

Miała być ciemniejsza strona Szczecina, więc oto ciekawostka. Właśnie tutaj odbyła się pierwsza w Polsce czarna msza...

Uroczysko Kupały — piękny pagórkowaty obszar leśny. Nic tylko spacerować. Właśnie tego chciałam ostatniego dnia w Szczecinie — wyciszenia. Była pełnia, w sierpniu księżyc pojawił się już koło 14. Magiczne miejsce, magiczna chwila. Dopadła mnie jakaś nostalgia...

Po 7 dniach pobytu dopiero uświadomiłam sobie, że jestem tutaj właściwie sama. Może to śmieszne, kiedy miałam już wracać, zrobiło mi się z tego powodu dziwnie smutno. Rozmyślałam też o potrzebie zmiany o tym, że chcę być bardziej towarzyska, chcę pokonać fobię. 

Pisałam, że niektóre miejsca mają coś w sobie. Może zawsze, może tylko w odpowiednim czasie. Od tego spaceru w każdą pełnię (licząc także tę, która nastąpiła parę dni temu) przydarza mi się coś nieprzyjemnego. Wjechanie w sarnę, popsuta zmywarka, wyciek gazu w mieszkaniu, zła wiadomość, choroba. Tak co miesiąc. Może zbieg okoliczności, może się doszukuję, a może coś na siebie ściągnęłam... Niechcący.  Myślałam, że w styczniu się oczyściłam, jest łagodniej, ale nadal jakoś dziwnie.

A teraz rozwalam całą mroczną atmosferę, którą udało mi się zbudować wklejając zdjęcie dla stópkarzy xD (ostatnio tego typu fotka podbiła mi wyświetlenia na insta — zboczeńcy!)

Otóż ostatnie chwile w Szczecinie (nie licząc porannego biegania na pociąg) spędziłam na plaży. W końcu byłam prawie nad morzem! Na wyspie Grodzkiej jest mała plaża, a że pogoda nawet dopisywała (w kurtce dało się wysiedzieć wieczorem), to sobie spokojnie odpoczęłam, słuchając występów muzycznych.

Dorwałam leżaczek ha. Nad morzem pewnie płatne takie luksusy :P. 

I czekałam, aż się ściemni, by powiedzieć Szczecinowi — żegnam, a może do zobaczenia...

Rano byłam jeszcze świadkiem najczulszego, najromantyczniejszego pożegnania pod słońcem. Miłość jest piękna, a pożegnanie na szczęście nie było na długo. Chłopak siostry już dwa razy nas odwiedził i niedługo zawita po raz trzeci :). 

Trzymajmy kciuki za ich szczęście! <3

PS Edytowałam post z podsumowaniem roku, bo zapomniałam o jednej wycieczce :)

PS2 Zapraszam również do Pracowni Kotołaka i przypominam o możliwości zakupienia maskotek i książki na OLX i Vinted.