Magia, magija, iluzja

 Na początek zadam Wam pytanie: Czym jest dla Was magia? Mam nadzieję, że odpowiecie w komentarzu. 

 

W dzieciństwie była dla mnie machaniem czarodziejską różdżką i pragnieniem by istniała naprawdę, kiedy wczytywałam się po raz setny w którąś z części Harry'ego Pottera. Z czasem stawała się tajemnicą, gdy moje zainteresowania zeszły po kolei na sny, ezoterykę, tarota, okultyzm. Przekształcała się trochę w filozofię, gdy uznałam, że magią jest po prostu to, czego jeszcze do końca nie odkryliśmy. Ludzie na różne sposoby tłumaczyli sobie zjawiska pogodowe, nim zrozumieli, jak one powstają. Wiedza pozwalała władać magią. Do teraz tak jest. 

Największą magią, tajemnicą jest moim zdaniem ludzki umysł. Nasza psychika, uczucia, zmysły, a wszystko to można poddać iluzji...

 

"Mag" John Fowles

Wyobraźmy sobie, że trafiamy do miejsca, w którym nie możemy być pewni ani jednej rzeczy. Nie wiemy komu ufać, kłamstwa płynnie przeplatają się z prawdą, fantazja z rzeczywistością. Magia? Czy też może po prostu teatr?
Nicholas Urfe młody Anglik pragnący od życia czegoś więcej niż życie do tej pory mu dało. Niespełniony poeta i marzyciel przenosi się na małą grecką wyspę, by zostać tam nauczycielem. Sam siebie skazuje przy tym na samotność, przynajmniej dopóki nie poznaje tajemniczego milionera. Jego nowy przyjaciel wciąga go w grę pełną złudzeń, z której nie sposób się wyrwać.
Może „Mag” to dla książki Johna Fowlesa trochę naciągany tytuł, jednak muszę przyznać, że książka mnie oczarowała. Przenosimy się z towarzyskiego życia i przygodnego seksu w Anglii do dzikiej przyrody i obezwładniającej samotności w Grecji. A później stopniowo wkraczamy w coś niemal magicznego. Nic nie jest jednak tym, czym się wydaje.
Książka budzi dużo różnych często sprzecznych emocji. Chwilami wydaje się nawet lekko monotonna i nudna, by za chwilę wciągnąć nas w kolejne tajemnice. Czasem czułam niechęć do głównego bohatera, drażnił mnie swoją osobowością, czasem było mi go żal, innych razem mocno mu kibicowałam i w napięciu czekałam, co będzie dalej.
Dzieło jest pięknym zbirem nawiązań do innych dzieł literackich, mitologi, sztuki, muzyki i filozofii. Skłania do rozmyślań na różne trudne tematy. Każdy czytelnik może z książki wyciągnąć coś innego i zupełnie inaczej zrozumieć jej sens. Mnie na końcu zostawiła z dziwnym poczuciem pustki. Nie polecam tej książki każdemu i o każdej porze. Potrzeba do niej cierpliwości i filozoficznego nastroju.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

 

 

Iluzjonista 2006

Magia często bywa iluzją. Co nie znaczy, że przestaje być magią. Musiałam po prostu wspomnieć tu o pięknym dość znanym filmie, który oglądałam już dawno. Iluzjonista opowiada nie tylko o niesamowitych magicznych sztuczkach, ale także pokazuje magię miłości, która jest w stanie przezwyciężyć wszystko. Wręcz baśniowa opowieść o bardzo zdolnym magiku, czaruje, zachwyca, zasmuca, by na koniec zadziwić. Nie chce za dużo zdradzać z fabuły. Dajcie znać czy oglądaliście?

 

 

Iluzjonista 2010

Przy okazji rzuciłam okiem na animacje o tym samym tytule. Nie ma ona jednak powiązania z poprzednią historią. Myślę jednak, że choć mniej znana również zasługuje na uwagę. Polecam jednak dorosłym odbiorcom, bowiem treść jest po prostu strasznie przygnębiająca.  Ma swój czarujący klimat, choć powiem szczerze, spodziewałam się, że zaskoczy czymś pozytywniejszym. Jeśli nie straszny Wam nostalgiczny nastrój, polecam historię przyjaźni iluzjonisty o dobrym sercu, ale wyjątkowym pechu i dziewczynki, która wierzy w magię. Ciekawym zabiegiem jest minimalna ilość dialogu, co też bardzo buduje nastrój. 

 

"Księga magii ceremonialnej wraz z czarostwem i nekromancją" Arthur Edward Waite

Na koniec coś nie dla każdego (choć z tego posta każdemu poleciłabym chyba tylko znany film :P)

W księdze raczej nie odnajdzie się okultystyczny laik. Jeśli ktoś z magią ceremonialną ma do czynienia po raz pierwszy książka może być dla niego po prostu ciężka. Najprawdopodobniej nie znajdzie też w niej tego, czego oczekiwał. Fakt, jeśli ją przejrzeć mamy mnóstwo opisów rytuałów i tajemniczych symboli, które mogą skusić niewtajemniczonego fascynata zjawiskami nadprzyrodzonymi. Czy zatem nie jest to książka dla kogoś, kto chce sobie „powywoływać duchy”? No, może da mu to trochę do myślenia.
Księga zawiera ogólne zagadnienia i krytyczną ocenę najbardziej znanych ksiąg okultystycznych. Samego autora pewnie większość zainteresowanych tematyką kojarzy głównie ze stworzoną przez niego talią tarota. Tutaj natomiast dokonuje krytycznej analizy porównawczej dwóch ważniejszych ksiąg "Prawdziwej czarnej magii" i "Klucza Salomona". Opisuje, skąd się wzięły, zastanawia się nad ich autentycznością, prawdziwym pochodzeniem, zmianami, jakie nastąpiły na drodze tłumaczenia.
Z jednej strony mamy wartościową pozycję pozwalającą na szybki przegląd bardzo wielu dzieł. Jednak minusem moim zdaniem jest to, że w księdze bardzo mało jest tak naprawdę samego autora. Cytuje duże fragmenty w całości, by oznaczyć je tylko krótkim komentarzem. Ktoś, kto chciałby zaznajomić się z całym rytuałem i tak będzie musiał sięgnąć do źródła. Na potrzeby oceny w wielu miejscach wystarczyłby tylko przytoczony fragment przykładowo dość długich modlitw. Przez to książka wydaje się, jakby na silę przedłużona.
Księgę magii ceremonialnej mogę polecić osobom zainteresowanym okultyzmem od strony teoretycznohistorycznej. Może nie jest wielkim źródłem wiedzy, ale znalazłam tam trochę ciekawych treści. 

 

Tradycyjnie autoreklama na Vinted, OLX i Allegro nowe maskotki i możliwość zakupu mojej książki. Zapraszam również na Pracownię Kotołaka