Lecim na Szczecin cz. 2

 Czas na ciąg dalszy moich przygód w Szczecinie. Pierwszą część znajdziecie <TUTAJ>. 

Wielka miłość mojej siostry zjawiła się już z samego rana.  Wiadomo, mają tylko tydzień, duża odległość, każda sekunda jest cenna, a ja powinnam znowu zniknąć, zginąć, przepaść. Luz, nie ma problemu. Z samego rana wyruszyłam w kierunku centrum. Pieszo. Co to dla mnie te kilka kilometrów?

Droga o pięknej nazwie "Ku słońcu" napawała mnie pozytywną energią. Mogłabym w tej chwili iść pieszo nad morze. Jednak na tę chwilę mierząc autentyczne siły nad zamiary, nawigację miałam ustawioną na Bramę Portową. 

Na początku zaznaczę, że cholernie podoba mi się architektura Szczecińska. Każdy ważniejszy budynek jest małym dziełem  sztuki. Bank, poczta, urzędy, szkoły przy wszystkim miałam ochotę się zatrzymać.

Jednym z piękniejszych przykładów jest Akademia Sztuki, tuż za nią widzimy również piękny budynek Poczty Głównej :).

Jedyny minus tych widoków to fakt, że na ruchliwej ulicy gdzie wszytko jest blisko siebie ciężko zrobić ładne zdjęcia i ująć te budynki w całej okazałości. Zresztą myślę, że najlepiej to zobaczyć na żywo. 

Pierwszym punktem zatrzymania był Plac Zwycięstwa z fontanną i Kościół Rzymskokatolicki Pw. św. Wojciecha. Idąc spacerkiem w kierunku Bramy Portowej, zahaczyłam również o pomnik poety Kornela Ujejskiego.

Przyznam się szczerze, że trochę się boję dużych miast. Mam zerową (totalnie zerową) orientację w terenie. Bez nawigacji, bym przepadła od razu. Dlatego ustaliłam sobie na mapie niektóre punkty, które koniecznie chwiałam tego dnia zwiedzić.

Brama Portowa — nie można wejść do środka, jednak uważam, że to jeden z obowiązkowych punktów do zaliczenia. Już w tym miejscu zboczyłam z trasy (pierwszy raz, później Brama Portowa była miejscem, gdzie gubiłam się, do którego tramwaju wsiąść). 

Pociągnęło mnie w jedną uliczkę, bo ładna była i trafiłam na Plac Lotników z pomnikiem Bartolomea Colleoniego.

Prezentuje się majestatycznie, ale nie tędy moja droga, ja przecież na zamek zmierzałam i na szczęście trafiłam.

Zamek Książąt Pomorskich — jedno z ważniejszych miejsc turystycznych Szczecina. Tam również się zgubiłam, szukając miejsca, gdzie można kupić bilety. Na szczęście jedna pani mnie pokierowała. Wszystko jest na mapie, ale no...😅

Kupiłam wejście na wieżę i do galerii. Groszowe sprawy, czy warto?

Miałam za sobą jakoś ponad 6 km żwawym krokiem. Jak stanęłam przed schodami na wieżę, to trochę zwątpiłam 😆. Ale nie mogłam zrezygnować. Było warto, widoki po prostu oczarowały. Szkoda tylko, że było cholernie zimno i strasznie wiało. Nie dało się długo wytrzymać.

Szczecin w całej swojej okazałości 💓.

Przeszłam przez główny dziedziniec, żeby dostać się do galerii. Wnioskując po scenie, muszą się tu odbywać różne występy i atrakcje.

Z galerii nie mam za dużo zdjęć. Skupiłam się bardziej na oglądaniu. Z jednej strony spodziewałam się po samym zamku więcej do zwiedzania. Z drugiej za taką cenę podkreślam, że warto zobaczyć to co mają do zaoferowania. 

Dużo zdjęć historii Szczecina z różnej perspektywy, ciekawostek. Chociaż takie miejsca dla młodszego zwiedzającego mogłyby wiać z pozoru nudą, wręcz przeciwnie zachęcam do zabrania dzieci. Postarano się o rozrywkę dla nich. Mają okazję na multimedialne zabawy, tablice, po których można pisać, wykreślać słówka, same zdjęcia w różnych formach do przewracania, zaglądania zaciekawiają i zachęcają do poznania również młodszych.

Największą atrakcją cieszyła się jednak Sala Czarownic. Cóż te tortury tak przyciągają ludzi? Bardzo ciekawy sposób przedstawienia filmu (widać na zdjęciu). Wzruszyłam się, oglądając. Serduszkiem zawsze jestem z czarownicami i czuje niepokój w takich miejscach. Chyba wiem jak bym skończyła gdybym urodziła się w innych czasach... (kto nie wie, o co chodzi niech poszuka moich zdjęć w tym poście)

Zamek trochę mnie uratował przed zamarznięciem, bo robiło się coraz zimniej, ale trzeba było wyjść i działać dalej.

Koło tego romantycznego Pomnika Bogusława X i Anny Jagiellonki zatęskniłam za mężem i zadzwoniłam zapytać, czy rachunki popłacił 😆

Przeszłam się również przez nierówności Placu Solidarności. Niestety nie uwieczniłam, plac jest małym wzniesieniem z dziwnym trójkątem pośrodku, który okazuje się być Muzeum Narodowym — Centrum Dialogu Przełomy. Od razu zaznaczam, że prócz zamku wchodziłam do innych muzeów — dlaczego wyjaśnię w którymś z kolejnych postów. Mam nadzieję jednak, że jeszcze tu wrócę :). Na dole znajduje się Pomnik Ofiar Grudnia 1970 w kształcie anioła. A z samej góry mamy widok na kolejny piękny budyneczek. Teraz dopiero sprawdziłam, że jest to Komenda Wojewódzka Policji. A Filharmonii obok nie zrobiłam zdjęcia no brawo ja 😛.

W tym miejscu uświadomiłam sobie, że jestem głodna i przeszłam znowu kawał drogi na jakiegoś burgera. Warto było, pycha był 😜. Tylko nie powinnam jeść takich rzeczy w miejscach publicznych. Nad tym sosem się nie da zapanować. Cała się ufajdałam 😂

Ruszając dalej, dotarłam do Bramy Królewskiej. Jeszcze ładniejsza niż poprzednia.

W końcu doszłam do miejsca, które mnie naprawdę zachwyciło. Kto był w Szczecinie, na pewno się nie zdziwi, że były to Wały Chrobrego. Zdjęcia naprawdę nie oddają majestatu tego miejsca.

Na górze za ulicą Muzeum Narodowe  pięknie dopełnia cały widok. Tutaj też chwilę odpoczęłam. Strasznie wiało, więc ogrzałam się pyszną kawką i podziwiałam widoki na Odrę i Wesołe Miasteczko po drugiej stronie.

Odwiedziłam jeszcze pana Mickiewicza, który powiedział mi, że za chwilę się rozpada i powinnam gdzieś się schować, żeby nie przechorować reszty wakacji. Nie mówcie, że nigdy nie rozmawialiście z pomnikami. Pojedźcie kilka razy gdzieś sami, na pewno zaczniecie 😂. 

Krople zlały się razem; to jak proste struny
Długim warkoczem wiążą niebiosa do ziemi

("Pan Tadeusz")

Minęłam jeszcze raz zamek, ale stajnie były zamknięte. Tu się nie schowam.

Jak to mówią "Jak trwoga to do Boga". Największy deszcz przeczekałam w Bazylice Archikatedralnej pw. św. Jakuba Apostoła. Piękna budowla jednak naprawdę podziwiam starszych ludzi, którzy chodzą tam co niedzielę. Drzwi są okropnie ciężkie. Ledwo sobie z nimi poradziłam, chyba że po prostu po takiej wędrówce już byłam wykończona😅.

Do obejrzenia w okolicy wyświetliła mi się jeszcze Kamienica Loitzów. Tuż obok. Baterie trzeba pomału oszczędzać, bo muszę jeszcze wrócić. To stwierdziłam, że sama trafię. Oczywiście, że się zgubiłam 😂. Za to trafiłam pięknego kolorowego miejsca. Jak się później okazało, był to Rynek Sienny. 

Koło Kamienicy się kręciłam, ale gdzieś ją przegapiłam 😅😆.

Obok kolejny budynek Muzeum Narodowego — Ratusz Staromiejski.

Powoli już zmierzałam do miejsca, z którego potrafiłam ogarnąć tramwaje do domciu. Po drodze zajrzałam jeszcze na Plac Tobrucki z Fontanną Manzla. Niestety była wyłączona.

Jeszcze dwa ładne budynki (Ratusz Czerwony i Poczta Dworcowa) na pożegnanie tego dnia i powrót do domciu. Tramwaje okazały się jak proste w ogarnięciu, że aż mi wstyd było za siebie. Ściągnęłam sobie aplikacje Jakdojade, z której korzystałam w czasie całego pobytu. Swoją drogą polecam każdemu do ogarnięcia komunikacji miejskiej😀. 

 Wróciłam wykończona. Nie wiem, ile km tego dnia zrobiłam, ale domyślam się, że w ... i jeszcze trochę. A to dopiero początek. Następny dzień miał być wyjątkowy 💓