Lecim na Szczecin cz.3

Dzień trzeci mojej wycieczki był naprawdę wyjątkowy. Poza zakochaniem się mojej siostry i chęcią zwiedzenia tego miasta ta podróż miała jeszcze dwa inne cele. Jednym z nich było spotkanie się na żywo z wyjątkową osobą, którą poznałam 10 lat temu...

Jako miejsce spotkania wybrałyśmy Staw Wędkarski niedaleko Jeziora Głębokiego. Jeśli ktoś wybiera się na kąpielisko, warto zajrzeć do lasu po drugiej stronie drogi na mały spacer. Zrobiłam tylko jedno zdjęcie, ale naprawdę było ładnie. Tyle że ja głowę miałam zajętą czymś innym. 

Moja imienniczka ukazała mi się jako słodka dziewczyna, trochę trzęsąca się ze stresu na myśl o spotkaniu. Mimo iż ja zawsze jestem zestresowana, tym razem byłam spokojna i szczęśliwa. Prawdę powiedziawszy, nie sądziłam, że się spotkamy. Długi czas nie miałyśmy kontaktu, ale po kolei...

10 lat temu (ja dopiero co osiągnęłam pełnoletność), dużo siedziałam na internetowych forach, chatach i blogach (prowadziłam wtedy nieco inne niż teraz). Pewnego dnia poznałam młodszą dziewczynę. Miała wtedy 13 lat. Nie pamiętam już, jak dokładnie zaczęły się nasze rozmowy, ale jakoś się zaprzyjaźniłyśmy i w końcu ta dziewczynka zwierzyła mi się ze wszystkich swoich problemów, a nie były to błahe sprawy. Nie chcę tu ich szczegółowo opisywać z uwagi na jej prywatność. 

Mogłam ją wspierać, pocieszać, wirtualnie przytulać, jednak w końcu miarka się przebrała i postanowiłam działać. Niestety, mimo iż nadeszła interwencja policji to niewiele dało. Są ludzie, których ciężko ruszyć. Są ludzie bezkarni na tym świecie. Patologia to nie tylko bieda i alkohol. Patologią bywa fanatyzm, a szczególnie krzywda fizyczna i psychiczna. 

To wcześniej zainspirowało mnie do napisania "Seksty". Co prawda moja książka nie opowiada historii tej przyjaciółki. Jednak porusza część motywów. Możliwe, że niektórzy zwrócili uwagę na nietypową dedykację, jaką zamieściłam na początku:

Ludziom, którzy nie potrafią w nic uwierzyć, 

a także tym, którzy myślą, że nawet spożycie zbyt ostrego ketchupu

 może doprowadzić do opętania.

Pewnie większość z was pomyślała, że to po prostu tekścik z głupim poczuciem humoru. To był taki znak dla nas, że ta książka dedykowana jest jej rodzicom. Pewnie nigdy jej nie przeczytają. 

Trochę wyjaśnię, o co chodzi ogółem w tej dedykacji. Uważam się za osobę tolerancyjną. Nie przeszkadza mi, w co ktoś wierzy, jak wygląda, co lubi. Wszystko jest dobrze, dopóki komuś innemu nie wyrządzamy krzywdy. Czasem jednak przerażają mnie dwa typy osób. Oczywiście je też akceptuję jeśli potrafią być w porządku wobec innych. 

1. Osoby, które w nic nie wierzą. Nie chodzi mi o ateistów. Chodzi mi o osoby tak ciasno zamknięte w szarej swojej rzeczywistości, że nie potrafią kompletnie nic dostrzec. Nie widzą tej drobnej magii ukrytej w codzienności. Każdy to poznał już Jagodę z mojej książki, powinien się domyśleć, o co chodzi. 

2. Drugi typ to przeciwieństwo poprzednich. Fanatycy, do których nie przemawiają żadne logiczne argumenty. Którzy potrafią krzywdzić innych, bo ich  Bóg tak kazał. Nawet nie są w stanie się chwilę zastanowić, czy ich Bóg jest rzeczywiście tak okrutny...

- Jaki ty ketchup kupiłaś, nie widzisz, że tu jest narysowany diabeł? To nie chrześcijańskie, wyrzuć to natychmiast i idź do spowiedzi!

Śmiałyśmy się z tego jak głupie co chwilę, szkoda tylko, że to był śmiech na otarcie łez.

***

Tego dnia spacerowałyśmy po lesie. 9 godzin ciągłego, szybkiego marszu, w  czasie którego mojej przyjaciółce buzia się nie zamykała. Opowiadała mi, co się wydarzyło przez ostatnie lata. Czasem mnie pocieszała tym, ile ułożyło. Czasem zasmuciła, bo widziałam, że przeszłość nie odpuszcza tak łatwo i niesie za sobą kolejne problemy, czasem rozbawiła, bo pomysłów ma tyle, że aż zazdroszczę. 

Fakt od tylu rozmów i chodzenia aż mnie głowa rozbolała i byłam wykończona, ale bardzo dużo z tego wyniosłam. Można powiedzieć, że wyniosłam coś magicznego, ale o tym napiszę, wspominając nasze drugie spotkanie. 

Otrzymałam też podziękowania. Za to co zrobiłam 10 lat temu. Ja wtedy byłam zła na siebie, myślałam, że ją zawiodłam, bo nie udało mi się sprawy doprowadzić do końca. A jednak po tylu latach ona staje przede mną i przytula mnie, mówiąc, że jest wdzięczna za moją odwagę...

 ***

Miałam zamiar opisać dwa dni w tym wpisie i uraczyć Was większą ilością zdjęć, ale musicie mi wybaczyć. Piszę ten tekst ze łzami w oczach i choć pewnie nie wszytko zrozumiecie, chcę Was tylko z tym zostawić. 

Jeszcze jedna prośba, o której też wspominałam na końcu mojej książki:

Ciągle wiele drastycznych spraw zostaje niezgłoszonych, zatajonych, ale nigdy zapomnianych. Krzywda wyrządzona dziecku zostaje z nim do końca życia. Czasem dzieje się ona tam, gdzie najmniej się tego nie spodziewamy. Dlatego jedyne co możemy zrobić to słuchać dzieci i reagować.