Lecim na Szczecin cz.1

Za oknami szaro, buro i ponuro. Wszystko zdycha, żyć się nie chce (przepraszam wszystkie jesieniary 😜). Myślami więc wracam do wakacji... Tegoroczne spędziłam w Szczecinie. Tak, calutki tydzień w tym mieście. 

Jak obczajałam temat i pytałam ludzi, co tam można zwiedzić, zwykle padało pełne zdziwienia: "Po co ty tam jedziesz?". Widocznie Szczecin słynie z turystycznego "na jeden dzień". Nawet byłam w dzieciństwie z rodzicami na właśnie jednodniowej wizycie, by urozmaicić pobyt nad morzem. Tak się składa, że mieszkam na południu polski. Tłuc się przez cały kraj, żeby zamiast nad morze pojechać do Szczecina? W dodatku robi to osoba, która woli kontakt z naturą bardziej od wielkich miast. Wielkie pytanie: dlaczego właśnie Szczecin?!

Odpowiedź: Przez miłość 💓 i to nie moją (mąż został w domu😅). Moja kochana siostrzyczka poznała chłopaka właśnie w Szczecinie i słodko się do mnie uśmiechnęła. Dobra młoda wiem, jak to jest, też byłam w związkach na odległość (no może nie aż taką, ale co tam). Dawaj, LECIM NA SZCZECIN!

Ale było tak łatwo. 

Pogodę zapowiadali zmienną. Miały być dni zimne i ciepłe. To się napakowało i swetrów, i krótkich spodenek. Nawet wzięłam strój kąpielowy. Jakbym się w Szczecinie nudziła, to można zawsze nad to morze podjechać. Z przepełnionymi walizkami ruszyłyśmy na pociąg. 

Przesiadkę miałyśmy mieć w Poznaniu. Tu pojawiły się pierwsze problemy. Pociąg miał godzinę opóźnienia i pojawił się niepokój czy zdążymy na przesiadkę. Poinformowałam o tym konduktora. Powiedział, że mam o sobie przypomnieć później. Oczywiście już się go nie doczekałam i musiałam wędrować przez całą długość kilometrowego pociągu do wagonu konduktorskiego. Ze stresu w pewnym momencie pomyliłam guziczek otwierający drzwi przedziałowe z guziczkiem otwierającym WC. Tam mała dziewczynka z oburzeniem krzyczy na mnie: jeszcze chwila no 😂. 

Konduktorka: nie bój boja w Poznaniu wypadek był, jeszcze będziecie czekać na ten pociąg. No luz. Dla takiej informacji tu przyszłam. Znów te kilometry i uważanie na przyciski w drodze powrotnej😅. 

Siedzimy sobie spokojnie z siostrą  (ja spokojnie, ona zniecierpliwiona). Aż tu nagle komunikat: Osoby jadące do Szczecina proszone są przesiąść się na pociąg międzynarodowy do Berlina. Siostra wpada w lekką panikę. Spokojnie przecież do Auschwitz nas nie wywiozą (chyba)😅 . 

W owym pociągu poinformowano nas, że nasz właściwy pociąg będzie na nas czekał na jakimś zadupiu. Wysiadamy na tymże Wygwizdowie, a nasza ciuchcia spokojnie sobie odjeżdża... No poczekał, aż dojedziemy, chyba nie poinformowany, że ma poczekać, aż WSIĄDZIEMY. 

Już zaczęłam zdjęcia robić. Mamo, zobacz w takim miejscu spędziłyśmy wakacje. Urokliwie prawda? 

Na szczęście za jakąś godzinę jechał drugi pociąg w kierunku Szczecina. Konduktor wybaczył nam niewłaściwie bilety. Nawet zrozumiał, że my jesteśmy "z tego felernego pociągu"😁.  w końcu udało nam się dotrzeć na miejsce.

Po słodkim przywitaniu, w czasie którego musiałam pogapić się w ścianę, chłopak mojej siostry zawiózł nas do apartamentu. Całkiem przyjemne miejsce, którego jedynym minusem jest odległość od centrum. Jeśli komuś coś to mówi, zameldowałyśmy się na Kazimierskiej. 

Uwielbiam te covidowe unikanie kontaktu. Odebraliśmy kluczyk ze skrzynki 😊. Chociaż w niektórych miejscach chyba jest tak normalnie. To takie piękne unikanie stresu😛.

Chciałam trochę odpocząć po podróży, więc zrobiłam sobie kawusię i piłam ją spokojnie, patrząc na zakochanych, a oni patrzyli na mnie wzrokiem mówiącym: może byś tak zniknęła, poszła przepadła 💓. Pewnie bym ich tak wkurzała do wieczora, ale przyznam szczerze, sama chciałam jak najwięcej zobaczyć i nie zmarnować ani jednego dnia. 

Oczywiście jak wyszłam, okazało się, że pada. Wróciłam po kurtkę, ostatni raz wkurzając moje skowronki 😇 i pod parasolką ruszyłam na spacerek. Na początek postanowiłam tylko zwiedzić okolicę. Było zimno, deszczowo, do centrum daleko, a ja nie ogarniałam jeszcze tych tramwajów😅.  

Mimo wszystko byłam pozytywnie nastawiona. Oczywiście obczaiłam, gdzie są najbliższe tereny zielone i w tych kierunkach ruszyłam. Najpierw obeszłam sobie dookoła Jezioro Słoneczne.

 

Wygląda jak rzeka, ale to wysepka 😄.

 

 

 

 Piękna świnia, musiałam ją uwiecznić 😜.

 

Miłe miejsca do odpoczynku. Niestety ławki mokre...

 

Zamiast iść jak człowiek drogą, to sobie takie ścieżki wybierałam, brudząc i mocząc swoje białe letnie trampeczki 😛. Ale żałować tego miałam dopiero jutro 😊.

Następnym przystankiem był Park Przygodna Za Sterem. Całkiem przyjemne miejsce. 

Tu mogłam w końcu na chwilę przycupnąć pod daszkiem na suchej (w miarę) ławce i przeczekać najgorszy deszcz.

Takie ładne, różne takie. Tak wiem, ja to się wszystkim jaram, jak tylko wyjdę z domu 😆. 

Ostatnim miejscem był Park Osiedlowy. Wszędzie budki, ławeczki, plac zabaw dla piesków, dla dzieci, miejsce na ogniska, spotkania, jakieś występy. Całkiem fajnie urządzone i mimo tragicznej pogody byli tam ludzie. Dlatego też nie robiłam zdjęć 😅. Na szczęście na drugi dzień się przełamałam ze swoją fobią, bo trudno o brak ludzi w samym centrum Szczecina 😂. 

Spacerek mały, ale koło 7 km zrobiłam 😁. Po czym trzeba było wygonić Kochasia siostry do domku. Nie no grzeczny był, sam poszedł 😇. Tak minął dzień pierwszy. W następnym wpisie już pokażę ten właściwy Szczecin, a nie jakieś parki, który każdy ma u siebie 😂. (Chociaż mnie się tam podobało).