Czy dorosłość zaczyna się po 30-tce?

Ten post miał się pojawić 22 marca. Cieszę się, że chociaż zdążyłam przed świętami. Pamiętam, jak w moje 18-ste urodziny płakałam, że nie chcę dorosnąć. Ten dzień minął i nic specjalnego się w moim życiu nie zmieniło. 

Do 30-stych urodzin ludzie mają różne podejście. Niektórzy twierdzą, że właśnie wtedy zaczyna się myśleć dojrzale, mniej się przejmujesz błahostkami i ogółem jest lepiej. Innym ten wiek kojarzy się z takim rachunkiem tego co do tej pory osiągnęli. Wydaje nam się, że w wieku 30 lat wypada już nie mieszkać z rodzicami, mieć na stałe drugą połówkę, studia, prawko, pracę, dziecko... Życie pokazuje, że nie zawsze to się udaje, a w dodatku nie zawsze nawet tego właśnie od życia chcemy. Czasem nasze dorosłe sukcesy mogą być zupełnie inne, niż oczekuje tego społeczeństwo.

Czy w końcu coś się zmienia?

Może dobrze, że piszę ten post teraz. Mam 30 lat już dwa tygodnie i mogę powiedzieć, że nie zmieniło się nic poza małymi sukcesami, które osiągnęłam. Zapraszam na zdjęciowy przegląd mojego życia:

 1. Pluszowe zabawki 

Od  malucha kochałam maskotki. Na pierwszym zdjęciu macie mnie z największym misiem, jakiego miałam w życiu. 

Później moja kolekcja się powiększała. Mama nie raz się śmiała, że żeby mnie obudzić musiała najpierw mnie wykopać ze sterty pluszaków, z którymi uwielbiałam spać. Żaden nie mógł zostać na półce, bo byłoby mu przykro. 

Pluszaki kocham do teraz. Mam ich pełny pokój, w dodatku spora część jest uszyta przeze mnie. 

Pierwszy sukces:

Mam 30 lat i nauczyłam się szyć. Długi czas nie potrafiłam przyszyć guzika i myślałam, że w tym kierunku do niczego nie dojdę. Dziś prowadzę Pracownię Kotołaka i szyję maskotki na zamówienie. 

 

2. Mój własny styl

Mimo nieśmiałości, z która się borykam od chyba urodzenia, paradoksalnie lubię się wyróżniać. Mam drugą wersję pierwszego zdjęcia bez kapeluszowej cenzury. Na każdy bal przebierańców chciałam mieć kostium, którego nikt nie ma. 

Jako nastolatka pokochałam mieszkankę stylów emo, gotyckiego, japońskiego.  Zawsze miałam coś, z czym choć trochę się wyróżniałam, a czasem totalnie mi odwalało. Na ostatnim zdjęciu w misiowym sweterku, z mieczem świetlnym w dłoniach dosiadam jednorożca, którego niestety ucięło (ale był już w tym poście). 

Drugi sukces:

Mam 30 lat i ubieram się, jak chcę. Niedawno w falbaniastej spódniczce, z dwoma warkoczami i kapeluszem czarownicy pojechałam do Katowic. 

 

3. Zwiedzić świat. 

Mogłabym tutaj wkleić zdjęcia siebie przy różnych zabytkach, ale urzekły mnie te samoloty :P. Kocham zwiedzać, zarazili mnie tym rodzice, zabierając mnie od małego na większe i mniejsze wycieczki. 

Samolotem niestety leciałam tylko raz do Tunezji. Mam nadzieję, że jednak nie ostatni, bowiem miłość do podróży została w moim serduszku.

 

Zawsze uwielbiałam poznawać kulturę innych krajów, zwiedzać różne rejony Polski, zamki, muzea, wszelkie zielone tereny.

 

Trzeci sukces:

Mam 30 lat i podróżuję sama. Z rodzicami już nie jeżdżę, mąż nie zaraził się tą pasją, a ja mimo to nie zrezygnowałam. Spotykam znajomych i zwiedzam Polskę. Na razie, wiem, że są kraje, które muszę odwiedzić. 

4. Góry

Może nigdy nie zdobyłam jakichś wysokich szczytów. Jednak zawsze cieszyły mnie małe wyprawy. Pierwsze zdjęcie to prawdopodobnie Chełm w okolicy Krakowa. Na drugim Błędne Skały, gdzie oczywiście się popisuję :D. To znów rodzice zarazili mnie miłością do gór, bo to z nimi odbyłam pierwsze wycieczki. Na ostatnim zdjęciu za to Alpy w Austrii. Tam już pojechałam z kuzynką do cioci :). 

Czwarty sukces:

Mam 30 lat i zrozumiałam góry. Kiedyś to były tylko wycieczki, trochę trudu, który rekompensował później piękny widok ze szczytu. Teraz wiem, że góry dają mi wytchnienie od prawdziwego zmęczenia życia codziennego. W górach odpoczywam, w górach potrafię zostawić depresję na dole i ruszyć na szczyt. 

5. Jak ryba w wodzie

Kocham się kąpać i przesiadywać nad wodą. Znacznie więcej jednak przyjemności sprawiają mi rzeki, jeziora i morza niż baseny. Nigdy nie nauczyłam się pływać, ale nie przeszkadzało mi to pluskać się, wylegiwać na dmuchanych materacach, budować zamki z piasku czy tamy z kamieni. Jak widać po zdjęciach, nawet gdy było za zimno na kąpiel, musiałam nogi zamoczyć.

Piąty sukces

Mam 30 lat i nie nauczyłam się pływać. Ha, ha to chyba nie sukces. Mimo tego, że nie umiem pływać, doskonale bawię się nad wodą — to, już tak.

 

6. Książki

Zawsze kochałam czytać. Jak jeszcze sama nie potrafiłam składać literek, czytał mi tata. Co wieczór męczyłam go o kolejną powieść, jeszcze jeden rozdział przed snem. 

Później poznałam Harry’ego Pottera i miałam na jego punkcie totalnego świra. Na zdjęciu przeżywam po raz kolejny śmierć jednego z bohaterów. 

Fantastyka nadal jest moim ulubionym gatunkiem, ale sięgam też po książki wszelkiego rodzaju, co widać po recenzjach. Na studiach potrafiłam czytać po 52 i więcej książek rocznie, teraz już nie znajduję tyle czasu, ale nadal daję się porwać wspaniałej powieści. 

 

Tak samo jak czytać, od dziecka kocham też pisać. W podstawówce już pisałam swoje pierwsze opowieści. 

 

 

Szósty sukces:

Mam 30 lat i jestem autorką. Wydałam "Sekstę" i w najbliższym czasie planuję wydać jej kolejną część.  Możliwe, że na tym się nie skończy :).

7. Czary-mary

To zdjęcie już widzieliście w podsumowaniu. Jak już pisałam wyżej, zawsze kochałam fantastykę. W pewnym okresie życia zaczęłam się też interesować magią, okultyzmem, wróżbiarstwem. Nadal czasem pytam o coś karty tarota. 

Później przeszło to na bardziej psychologiczno-filozoficzne rozważania. Ciągle jednak wyglądam jak czarownica i jestem z tego dumna. 

Siódmy sukces:

Mam 30 lat i wierzę w magię. Im bardziej dorastam, tym więcej magii widzę w otaczającym nas świecie. Dostrzegam, ile tajemnic kryje w sobie natura i drugi człowiek. Wystarczy się na to otworzyć, by życie mogło nas zaskoczyć.  

 

8. Pociągi

O podróżach już pisałam, ale wrzuciłam samoloty, a to nie one są dla mnie najważniejsze. Czasem marze o lataniu, ale coś, co kocham, jest tu na ziemi. 

Jak podróżować to pociągiem. Z dzieciństwa pamiętam kolejki turystyczne i jazdę pociągiem po tate do pracy. 

Pierwszy raz pociągiem sama pojechałam do mojego ówczesnego chłopaka. Potem jeszcze wpakowałam się w inne związki na odległość, które pozwoliły mi przyzwyczaić się do takiego podróżowania. 

 

Jeśli nie jeździłam, włóczyłam się czasem wzdłuż torów. Spokojnie, zwykle tych nieużywanych.  Takie spacery działają dziwnie kojąco. Tak samo jak sama podróż.

 

Uwielbiam turkot pociągu, dobrze się czuję zarówno w tych starch jak i nowoczesnych. W samochodzie się męczę, w pociągu mogę przesiedzieć długie godziny. Zawsze też coś ciekawego się wydarzy. Na ostatnim zdjęciu wylądowanie na jakimś zadupiu w drodze do Szczecina.

Ósmy sukces:

Mam 30 lat i nie mam prawa jazdy. Hah, znowu nie sukces. Mimo barku prawka cały czas jestem w trasie — to jest sukces!

 

9. Kłapouchy

W dzieciństwie kochałam Kubusia Puchatka. Moją ulubioną postacią był Kłapouszek. Na zdjęciach moje spotkanie z tą postacią w Disneylandzie w Paryżu, następnie ja w domku Kłapouchego w parku Kubusia Puchatka (nie pamiętam gdzie to było — może ktoś kojarzy?). Do ostatniej fotki miałam sobie uszyć pluszowego Kłapouszka, ale hah, szycia miałam za dużo :P. Więc macie smutnego Kłapouszka — mnie. 

 

Ta postać ma niestety drugie dno. Utożsamiałam się z nią, rozumiejąc to ciągłe przygnębienie, jakie czuł osiołek. W wieku 19 lat pierwszy raz byłam u psychiatry. Zmagam się z depresją, lękiem społecznym, często z trudnymi myślami i niską samooceną. Jednak...

 

Dziewiąty sukces:

Mam 30 lat i pokonuję depresję. Cały czas walczę i wydawać by się mogło, że to się tylko ciągnie latami, ale sporo osiągnęłam. Depresja pokazała mi inne spojrzenie na siebie, na ludzi, dała mi wrażliwość, empatię i zaczęłam to doceniać. Widzę, że w życiu są naprawdę piękne chwile, nie mam już myśli samobójczych, bo chcę żyć dla tych chwil. Tak jak osiołek mam bliskich, którzy mnie akceptują, mimo iż czasem bywam marudna i męcząca. 

 

10. Koty

Kocham wszystkie zwierzęta, ale koty to wielbię i ubóstwiam. Jak widać na pierwszym zdjęciu nawet te dzikie. Jako dziecko zatrzymywałam się przy każdym kotowatym i każdego chciałam pogłaskać (nie każdego mi pozwalali ;P). Szynkę z kanapek do szkoły oddawałam spotkanym po drodze mruczkom. 

Kocie uszy to element mojej garderoby, czy to opaski, czy na kapturze. Czasem lubię kota poudawać😸.

Na ostatnim zdjęciu też mam bluzę z kocimi uszami, choć nie widać. Jednak najważniejszy tu jest mój sierściuch, poza którym świata nie widzę. 

Dziesiąty sukces:

Mam 30 lat i mam kota. Taka błahostka sukcesem? Owszem, bo zawsze chciałam mieć kota i nie wierzyłam, że to marzenie się spełni. Macierzyństwo to nie moja bajka, więc nie będę się do tego zmuszać, choć niektórzy podśmiewują się, że mam kota zamiast syna :P. Nie traktuję kota jak dziecko, ale jak członka rodziny, którego bardzo kocham już tak :). 

Nadal znajdą się tacy, którzy powiedzą, że moje 10 sukcesów, to nie żadne sukcesy i powinnam przez te 30 lat dorosnąć. A ja myślę, że właśnie próbuję dorosnąć do bycia sobą i nieprzejmowania się takimi ludźmi. 

Teraz jak dorosła osoba muszę się pochwalić prezencikami:

 

 

Pottera nadal kocham i jestem po prostu zachwycona tymi puzzlami od rodziców. Do tego 3 antyramy, żebym mogła sobie piękne obrazy powiesić w pokoju <3. 

 

Świętowałam też ze znajomymi, którzy razem ze mną obchodzą urodziny w marcu :). Co prawda nie 30-ste, bo jesteśmy w różnym wieku, ale bawiliśmy się świetnie w Łodzi. Znajdą się tu świetne kosmetyki, śliczna bransoletka, pyszna kawa, tabliczka, która przypomina mi, że nie muszę się tak wszystkim zamarchwiać (znajomi nazywają mnie Królikiem — może kiedyś do tego nawiążę ;p). Cudowny rysunek, który świetnie oddaje moją pokemonowa osobę xD.  

 Ostatni prezencik był totalną niespodzianką. Siostra w dniu urodzin (inne prezenty dostałam wcześniej) wpadła do mnie z jajkiem - bo sa w nim akurat figurki Pottera. Biedulka przegrzebała wszystkie w biedronce szukając po kodach odpowiedniej postaci, niestety wiedza z tik-toka się nie sprawdziła, choć w wielu przypadkach ludziom wychodziło. Mimo to siostrzyczka po prostu zrobiła mi dzień <3.

 

To ja tu czekam na życzenia urodzinowe i świąteczne w komentarzach HA!

A wam moi drodze życzę, 

żeby zajączek do was przyszedł,

żebyście pomalowali pisanki i ustoili koszyczek

Nie zapomnijcie o mokrym dyngusie

Bo przecież z Was nie są tacy starzy ludzie ;)

 

 

PS Przez te 30 lat nauczyłam się jednak jednego. Social media kłamią. Na większości zdjęć nie mam dokładnie tyle lat ile deklaruję ale kto by się tam domyślił ;P