Zakopane cz. 2

 Hej Kochani!

Czas na dalszy ciąg relacji z mojej majówki. Jak już wspominałam, spędziłam ją w Zakopanem razem z trójką znajomych, których poznałam przez internet. Pierwszego dnia dojechaliśmy późno i nie udało nam się za dużo pozwiedzać. Na szczęście drugiego pogoda nadal dopisywała. 

 

Morskie Oko — kolejny oklepany motyw. Niby tak, każde z nas już tam było, ale nie byliśmy razem, co zupełnie zmienia postać rzeczy. 

Droga prosta, łatwa, przyjemna, tylko dłużąca się w nieskończoność i kusząca co chwilę wykorzystaniem biednych koników, czego oczywiście nie zrobiliśmy. W akompaniamencie wzajemnego narzekania zmierzaliśmy powoli do celu. 

A ja poczułam góry. Nawet na tej asfaltowej drodze zatłoczonej od turystów uderzyły we mnie swoją pozytywną energią. Depresję zostawiłam gdzieś na parkingu i z każdym kolejnym krokiem czułam, jak się oddala. 

 

Zachwycałam się widokami, towarzystwem, poczuciem spokoju i bezpieczeństwa. Dalej zaczął pojawiać się śnieg. Ej, ja nie znoszę zimy i zimna, a tutaj śnieg zachwycił mnie i uwolnił wprost dziecięcą radość. W dodatku zdałam sobie sprawę, że choć znam Morskie Oko, to zawsze byłam tam latem i takiego widoku po prostu nigdy nie zastałam <3.

 

 

Przeraziła mnie głupota ludzi, którzy spokojnie sobie szli przez środek jeziora, mimo iż jak dowiedzieliśmy się od jednego z turystów, w jednym miejscu lód zaczynał pękać... Oczywiście widząc, że niektórzy odważyli się przejść, reszta poszła jak owieczki za stadem...

Chwila odpoczynku (o ile można odpocząć w tak zatłoczonym miejscu) i razem z chłopakami postanowiliśmy jeszcze obejść jeziorko dookoła. Mimo iż wybraliśmy bezpieczniejszą drogę niż większość turystów, łatwo nie było. Nogi zapadały się pod śniegiem, ścieżki nie były wydeptane. Jednak warto było się pomęczyć dla tych widoków. 

Jezioro zostało przez nas ... ?

Po drugiej stronie kusiło pójść wyżej. Nie mieliśmy jednak odpowiedniego obuwia na przeprawę w tych warunkach. Byliśmy już trochę zmęczeni, a w schronisku czekała na nas koleżanka, która nie dała rady już iść dalej.

Z drugiej strony nie było śniegu i wracało się elegancko.

W drodze powrotnej już byłam wymęczona. Za to nasza największa maruda wypoczęta gnała do przodu :P. Zaliczyliśmy wszystkie możliwe skróty schodkami i bardzo szybko, znaleźliśmy się na dole. 

O dziwo depresja wcale tam na mnie nie czekała. W końcu przede mną miało być jeszcze kilka wspaniałych dni <3.

 

Zdjęcia, gdzie śnieg jest żółty są moje robione telefonem :P

Za piękne śnieżnobiałe dziękuję ponownie Łukaszowi Kikowskiemu :)

 

Tradycyjnie autoreklama na Vinted, OLX i Allegro nowe maskotki i możliwość zakupu mojej książki.

Zapraszam również na Pracownię Kotołaka