Chcę przestać bać się ludzi. Dębica i atrakcje w okolicy.

Siedzę nad pustym plikiem i tak trudno mi się zabrać do pisania, choć obiecałam sobie, że dzisiaj coś dodam. Powód jest bardzo prosty, brzmi nawet jak moja coroczna wymówka, by nie robić nic — jesień. 

Jesień to dla mnie czas kiedy nie mam za bardzo weny, wszystko idzie mi nieco wolniej. Muszę zmusić się, by wstać z łóżka, szczególnie gdy na dworze zrobiło się już zimno, a kaloryfery jeszcze nie grzeją tak mocno, jakbym chciała. Jesień to czas kiedy wszystko jest jakieś trudniejsze, ale najtrudniejsze jest wyjście do ludzi. Żołądek przewraca się na myśl o rozmowie, pewność siebie spada do zera i wiem, że nawet jak się zmuszę, to za chwilę będę analizować wszytko przed snem. 

Czy mogę się wyłączyć na ten czas, zaszyć z książką w łapie, pod kocykiem z towarzyszem kota i jedynej osoby, z która jest łatwiej? Wtedy przypomina mi się, że równo rok temu ta osoba właśnie wyciągnęła mnie na spotkanie ze swoją przyjaciółką. Wtedy też była jesień, było zimno, a ja byłam tak samo wystraszona. 

13 października 2024 Dębica

Dębica byłam naszym punktem docelowym. Tu dotarliśmy pociągiem. O samym mieście nie napiszę dużo. Pokręciliśmy się trochę po parku i nie mam zdjęć. Poznałam mieszkającą tu bardzo miłą i sympatyczną osobę. Wiem, choć bez szczegółów, że też ma swoje problemy i często w życiu pod górkę, zapewne również podobnie się stresowała. Jednak pokazała się z optymistycznej strony, rozkręciła rozmowę, stopniowo tłumiąc mój lęk. 

Postanowiła pokazać nam uroki okolić swojego miasta. Do pierwszego miejsca wyruszyliśmy pieszo. 

Uzdrowisko Latoszyn

Oprócz typowej oferty uzdrowiska można za darmo skorzystać z parku zdrojowego. O tej porze roku było tam zupełnie pusto, co dla nas było dużym plusem. Można było spokojnie skorzystać z sensorycznych ogrodów, pozwalających na kontakt z naturą.  

Znajdziemy tam tężnię solankową, ciekawą roślinność, ścieżki edukacyjne, leżaczki, trochę huśtawek, miejsca do obserwacji ptaków i owadów. Można też podziwiać okolicę z góry. 

Jedną z atrakcji, która nas zaciekawiła, była tuba do słuchania odgłosów przyrody. Działa chyba jeśli ktoś z tyłu stanie i naśladuje sowę :P. Ewentualnie jesteśmy głusi, ale fajnie się w środku siedziało. 

Przepraszam za tę niebieską plamę, musiałam kogoś wyciąć ze zdjęcia. Horizonic, dlaczego ja nie miałam zdjęcia w tubie? :P A no tak, bo ja jednak usłyszałam tę sowę i poszłam jej poszukać.

Usiadła mi na ręce :3. Tak było, nie zmyślam. Po przyjemnym odpoczynku wróciliśmy do Dębicy i pojechaliśmy tym razem samochodem do kolejnego fajnego miejsca w okolicy. 

Głobikowa — wieża widokowa

Tu już odwagi przybyło mi na tyle, że chciałam pogłaskać wszystkie dinozaury. Nie każdy sobie na to pozwolił, co widać na pierwszym zdjęciu tego posta. 

Główną atrakcją była tutaj wieża, jednak moja dziecięca dusza oczywiście jako pierwsze wypatrzyła dinozaury. 

Niektóre wielkie i potężne, inne mniejsze słodziaki. 

Skoro nie bałam się dinozaurów, to czemu mam bać się ludzi?

Nie bałam się też wysokości w przeciwieństwie do moich towarzyszy, ale i oni przełamali swoje lęki. 

Wchodzimy na górę!

Trochę wieje, ale podziwiamy widoki.

Widać dinozaury i drewniany szałas, w którym za chwilę się schowamy. 

Po zejściu z góry trzeba się chwilę zagrzać. Trochę rozmów i żartów w szałasie a spotkanie powoli dobiega końca. Skoczymy jeszcze coś zjeść i czas się pożegnać.

Jeszcze w pociągu czasem dopada jakiś stres i myśli, czy wszystko jest ze mną ok. Ale może każdy ma czasem takie myśli. Bywały miejsca i ludzie, do których nie pasowałam i czułam się jak dziwadło. Bywały takie gdzie pasowałam tylko częściowo, ale wszytko to było ważne dla mnie. Są też takie, gdzie pasuję idealnie i nie muszę udawać, że się nie boję. 

Przerwałam pisanie tego posta w połowie, by wyjść na chwilę na balkon. Słońce w końcu przyjemnie przygrzało. Może przetrwam tę jesień. 

Dziękuję HoriZonic za to, że mi w tym pomagasz i za nowy wygląd bloga <3 

Zapraszam także na starszy post z podobną tematyką  <Zamknij mordę otwórz oczy>

Tematyka fobii społecznej poruszona została w drugiej części mojej książki <Szeptyma>.

Tradycyjnie zapraszam także na nowy post Pracowni Kotołaka.