Zamknij mordę, otwórz oczy

 

 

– Czemu tak cicho siedzisz? – pytanie, od którego dłonie momentalnie robią się mokre. A ja nieśmiało się uśmiecham; wiedząc, że pogrążam się jeszcze bardziej, bo teraz to tym bardziej nic nie powiem.

Następnym razem spróbuję. W końcu są tematy, na które mogłabym się wypowiedzieć, ale nim przemyślę, ktoś inny się odezwie. Wysłuchuję i zaczyna następna osoba. Przecież im nie przerwę, choć wszyscy się przekrzykują. Kiedy w końcu następują te dwie minuty upragnionej ciszy i mam szansę, temat jest skończony i głupio znowu go zacząć.

Poddaję się, a wtedy ktoś to zauważa i...

– No powiedz coś. Czemu nic nie mówisz? Teraz ty opowiedz coś o sobie.

Coś... Może zadaj, chociaż konkretne pytanie. Mam ochotę powiedzieć: a ty opowiedz mi na poczekaniu bajkę; ale się powstrzymuję. Jeszcze ktoś sobie przypomni, że książkę napisałam i w sumie to ja bym mogła bajki opowiadać...

Mogłabym, ale przed grupą 5-latków. Z nimi jest jakoś łatwiej, dlatego wesela często spędzałam z dziećmi. One aż tyle nie oczekują. Dorośli już tak.

– Ja pukam, Ty mówisz? – Pamiętacie tę scenkę przed pokojem nauczycielskim?

Mając prawie 30 lat, nikogo o to nie poprosisz w urzędzie albo zamawiając kebab. No bez jaj. Za to możesz usłyszeć:

– Weź, zadzwoń, a nie znowu piszesz durne maile. Przecież nikt tego nie czyta.

– Wykorzystują Cię w pracy? A nie możesz się postawić? Jeszcze koleżanka, a nie szef. No brawo zachowujesz się jak dziecko. Takie pokolenie, nie radzi sobie w życiu.

Czasem mam ochotę zamknąć się w czterech ścianach, a potem znów chcę do ludzi. Przełamuję się, żeby iść na jakieś spotkanie i tak znów siedzę cicho... Nikt nie rozumie, że potrzebuję czasu na oswojenie się z nową grupą. Pewnie później będę rozmawiać, może nawet żartować. Jednak już na zawsze pozostanie na mnie łatka z pierwszego wrażenia.

Pół biedy, jeśli będzie to łatka osoby nieśmiałej, ale już byłam brana za zarozumiałą, gardzącą towarzystwem. Kiedy ja myślę, że odtrącacie mnie, bo jestem szarą myszką, Wy myślicie, że spoglądam na Was z góry. 

Niektórzy mają tak jak ja: 

Introwertycy. Swoją energię ładują w samotności. Co nie znaczy, że kompletnie nie potrzebują ludzi. Zwykle wolą jednak garstkę przyjaciół od imprezowych tłumów. Czasem też odwołają spotkanie, bo wolą posiedzieć z książką. Coś w tym złego?

Nieśmiali. Nie zagadają pierwsi i nie mówią za dużo. Nie znaczy, że nie mają nic do powiedzenia. Potrafią słuchać i przez to mogą być dobrymi przyjaciółmi. Potrzebują tylko czasu. Czy to źle?

Jest jeszcze grupa ludzi, u której kontakt z drugim człowiekiem wywołuje strach. Nie jest im łatwo odnaleźć się w codzienności. W przeciwieństwie do dwóch poprzednich z fobią społeczną trzeba walczyć. Jednak czy wrzucisz osobę z arachnofobią do jamy pełnej pająków? Z każdej fobii da się wyjść, ale to praca długa i samodzielna. 

Kiedyś wzięłam pająka na ręce, z którym długo wcześniej się oswajałam. W tym roku byłam na spotkaniu grupy ludzi takich jak ja. Ludzi, którzy zjechali się z różnych części polski tylko po to, by napić się piwa. Rozmawialiśmy całą noc i dobrze się bawiliśmy. Większość z nas zaliczyła się do trzech powyższych grup. Kto by pomyślał? 

Na początku nie mówiliśmy dużo i nikt od nikogo nie wymagał, by się przełamał. Spędziliśmy sporo czasu w ciszy, która była nam potrzebna. Zobaczyliśmy fajne miejsca, bardziej odludne w tym: Kamieniołom Liban i Kopiec Krakusa. Jeśli ktoś z Was to czyta, dziękuję serdecznie za wspaniałe chwile. Dziękuję za motywację i odwagę. Dziękuję, że mogłam być sobą. A szczególnie osobie, która zapoznała mnie z Wami, pomogła się odnaleźć i spełniła moje marzenie zabierając mnie do Dziórawego Kotła ;).

Mam nadzieję, że rozgadani ekstrawertycy nie wezmą tego do siebie. Bardzo Was lubię i bez tej różnorodności świat byłby nudny. Nie zmieniajcie się, ale pozwólcie nam też być sobą. Użyję tego nieuprzejmego cytatu z graffiti tylko dlatego, że rozbawił mnie dopasowaniem do sytuacji: Zamknijcie czasem mordy i otwórzcie oczy...