Albo zabić tylko siebie

Czasem bywa, że ludzie pokrzywdzeni przez życie stają się źli. Pałając zemstą, krzywdzą wszystkich. Czy to jedyne rozwiązanie? Nie jest jeszcze jedno często wybierane. Niestety i tym razem nie będzie optymistycznie. Porozmawiamy o samobójcach. 

Tym razem zaczniemy od filmów.

Sala samobójców

 
Wcześniej pisałam o Hejterze. Cofnijmy się jednak do 2011, by przypomnieć sobie Salę Samobójców.
Dominik miał idealny dom i idealne życie. Okazuje się, że nawet coś takiego może się bardzo szybko posypać przez jedną głupią wpadkę. Wyśmiewany przez kolegów, niezrozumiany przez ciągle pracujących rodziców ukojenie znajduje w internecie. Tak poznaje Sylwię, która wprowadza go w wirtualny świat ludzi, którzy będą w stanie go zrozumieć. Dominik zamyka się w pokoju i stopniowa zaczyna się zmieniać. Czy jednak na dobre?
Polski film może nie jest idealny, dialogi moim zdaniem były strasznie irytujące, ale mimo to twórcom należy się szacunek. Podobał mi się wirtualny świat, zarówno sam pomysł, jak i wykonanie. Film poruszył ważne kwestie tolerancji, problemów w szkole, problemów rodzinnych i to tych, na które zwykle nie zwraca się uwagi. Dodatkowo problem samookaleczenia się, szukania pocieszenia w internecie. Przypominamy sobie subkulturę emo, która budziła wiele kontrowersji — zdobywanie atencji czy wołanie o pomoc. Często bagatelizujemy problemy młodzieży, tłumaczymy je hormonami. Prowadzić to może do tragicznych skutków. O tym też kolejny serial.

13 powodów.

Wiem, że jest książka, nie miałam okazji po nią sięgnąć i nie wiem, czy chcę, znając już fabułę. Nie oglądałam też drugiego sezonu. Ciągnięcie tego wydawało mi się na siłę, jeśli jednak oglądaliście i uważacie, że warto, dajcie znać.
Hannah popełnia samobójstwo. Zostawia swojemu przyjacielowi trzynaście kaset, na których opowiada o trzynastu powodach, które ją do tego skłoniły. Serial może budzić sprzeczne emocje. Niektóre powody mogą nam się wydawać zbyt błahe, by doprowadzić do samobójstwa. Czasem mamy wrażenie, że dziewczyna niesprawiedliwie ocenia swoich znajomych. Nie każdy chciał zrobić jej krzywdę. Jednak pozwala to też spojrzeć jej oczami. Uświadomić sobie, że każdy z nas odbiera inaczej, jak łatwo możemy kogoś skrzywdzić. Ludzie raczej nie zabijają się z jednego powodu. Zwykle jest to garść problemów, z którymi pojedynczo człowiek dałby sobie radę, ale wszystkie razem jak pojedyncze cegły zbudowały mur nie do przejścia.

"Cierpienia młodego Wertera" Johann Wolfgang von Goethe

 
Pamiętam, jak omawialiśmy tę książkę w szkole, większość osób stwierdziła, że tego nie da się czytać. Cała książka jest jednym wielkim marudzeniem faceta nad swoim losem. Mimo iż ja do tej powieści podeszłam inaczej, to mogę powiedzieć, że częściowo mieli rację. To nie książka dla każdego, nie znajdziesz tu rozbudowanej fabuły, akcji ciekawej treści. Całość skupia się na różnych przemyśleniach głównego bohatera. Czy jednak jest to tylko narzekanie na swój los?
Na początku poznajemy bardzo optymistycznego młodzieńca. Gardząc sztywniactwem, ważnymi szychami, materializmem i właśnie tym marnym narzekaniem, pokazuje nam, jak można pięknie żyć. Werter kocha dzieci i literaturę, cieszy się z małych rzeczy, pomaga ludziom. Chwilami sama odnajdywałam w nim bratnią duszę. Nawet o swej platonicznej miłości mówił pięknie. Przeżywał ją jako coś cudownego... Do czasu.
Książka jest napisana w formie listów do przyjaciela. Pierwsza osoba pozwala nam wgłębić się w uczucia bohatera, a to właśnie one są tu najważniejsze. Przeżywamy z Werterem wszystkie jego radosne uniesienia, a w końcu także smutki i głęboką rozpacz. Powieść miała nieść pocieszenie dla podobnych do niego. Niestety wielu ludzi utożsamiając się z bohaterem, popełniało samobójstwa.

"Bieg do gwiazd" Dominika Smoleń

 
Napisana lekkim językiem opowieść o perypetiach nastolatki bardziej przypadnie do gustu młodzieży. Jednak ja poleciłabym ją także dorosłym, by spojrzały na swoje dzieci trochę inaczej.
U Ady głównej bohaterki depresja była wynikiem cukrzycy. Ktoś powie, że jest to choroba, z która można żyć. Ada ma siedem lat, gdy wali jej się cały świat, bo z chorobą zostaje całkowicie sama.
W „Biegu do gwiazd” najbardziej szokuje postawa rodziców. Ich idealne dotychczas życie zostaje zaburzone przez chorobę córki. Zamiast wspierać ją w tej trudnej chwili, oddalają się od niej. Nic więc dziwnego, że cukrzyca i brak miłości jak magnes przyciągają za sobą myśli samobójcze.
Babcia – jedyna osoba, która wspiera bohaterkę, umiera. Wiedząc, że dziewczyna będzie chciała teraz skończyć z sobą, pozostawia jej list a w nim swoją ostatnią wolę. Dziewczyna nie może popełnić samobójstwa przez 30 dni. Te dni albo ją zmienią, albo utwierdzą w przekonaniu, że śmierć to jedyne rozwiązanie.
Utwór ma wady. Niektóre wątki wydawały mi się zbyt naciągane, podobnie bohaterowie. Możliwe też, że parę lat wcześniej spojrzałabym na tę książkę inaczej. Jednak brakowało mi tej naturalności, a w ciągu 30 dni zbyt wiele się wydarzyło. Bałbym się trochę, że ktoś, dając sobie taką szansę jak bohaterka, mógłby poczuć zawód, bo na niektóre rzeczy niestety potrzeba więcej czasu.
Na plus zasługuje nietuzinkowe zakończenie. Spodobało mi się rozwiązanie wszystkich wątków, bałam się, że będzie jak w schematycznej młodzieżówce, ale nie było. Autorka pokazała nam też, jak powinniśmy traktować osoby chore, zmagające się z różnymi problemami, jak pomóc wyizolowanym wrócić do życia. W powieści jest też cząstka samej pisarki, trochę informacji o cukrzycy z dodatkowym słownikiem. Przez to myślę, że warto było po tę książkę sięgnąć. 

Tak się składa, że przypadkiem mam dwa egzemplarze i chętnie się podzielę jednym :)
Zapraszam na rozdanie do wyboru na Facebooku albo Instagramie. Rozdania są połączone, ale wystarczy wziąć udział w jednym. Gdzie Wam wygodniej. Wybaczcie, że nie na blogu, ale bardzo mi zależy na zwiększeniu sobie zasięgów. Blogerzy zrozumieją :)


No i pytanie do Was, czy znacie książki i filmy gdzie wątek samobójstwa pełni główną albo przynajmniej ważną rolę? A do samego tematu mam zamiar jeszcze wrócić.