Pytałam kart o przeszłość, ukazała mi się śmierć

 Cześć Kochani!

Jak mija letni czas? U mnie tak szybko, że nie ma sensu wróżyć sobie przyszłości, ona nadejdzie, nim wyjmę z pudełka talię kart...

Karty tarota...

Znane od lat. Ludzie szukają w nich odpowiedzi na pytania dotyczące przyszłości, ale także przeszłości, teraźniejszości, własnego wnętrza, życiowych porad. Dla niektórych to tylko zabawa i podchodzą do niej ze swobodą. Inni trzymają się twardych zasad. Uznają, że to dzieło diabła, albo właśnie pomoc w odnalezieniu powiązanej z Bogiem drogi. Nie zabraknie też tych, którzy zechcą na wróżeniu zarobić, ani takich, dla których będzie to talia do gry.

Podejścia mogą być różne, ale każdy przyzna, że tarot może być znakomitym źródłem inspiracji i jego motywy zostały wykorzystane w wielu dziełach. Dziś zacznę od książki, która przeczytałam już dawno, ale jeszcze nie miałam okazji o niej opowiedzieć. 

Kate Mosse "Grobowiec"

Tajemnicza i bardzo klimatyczna książka, która pozwala nam się przenieść w dwa równe światy oddzielone ramą czasową ponad stu lat. Poznajemy dwie historie, dwie niezwykłe bohaterki i płyniemy przez pięknie opisy Francji w różnych czasach, by dotrzeć do łączącego wszystko zakończenia. 

Rok 2007 - Meredith Martin wybiera się w podróż, by napisać bardzo szczegółową biografię Claude'a Debussy'ego. Przy okazji ma zamiar zbadać swoją własną przeszłość. Poszukując śladów historii rodziny, natrafia na coraz dziwniejsze zagadki powiązane z niezwykłą talią kart tarota.  

1891 r. - Leonie Vernier zostaje uwikłana w tajemnice swojego brata. Razem opuszczają Paryż, by na jakiś czas zamieszkać z ciotką. W czasie zwiedzania terenów posiadłości młoda dziewczyna odkrywa tajemniczy grobowiec. W tej okolicy działy się okropne rzeczy. Czy historia może się powtórzyć?  

Obie historie czyta się bardzo przyjemnie i obie trzymają w ciągłym napięciu. Opisy pozwalają wczuć się w klimat i główne bohaterki. Pojawia się magia i pytania, czy mamy do czynienia z powieścią fantastyczną, czy w końcu wszystko jakoś logicznie się wyjaśni.  Poruszonych jest wiele wątków i tematów zwłaszcza w tej części, która dzieje się dawniej. Mamy wątki romantyczne, motyw zemsty, podążanie za historią, trochę wróżbiarstwa, motywów okultystycznych i muzykę. Momentami miałam wrażenie, że nawet trochę jest wszystkiego za dużo, a jednak dałam się wciągnąć i przeżywałam każdą chwilę, choć czytałam powoli, dawkując sobie tę opowieść.  

Zakończenie odrobinkę mnie zawiodło. Spodziewałam się mocnego elementu zaskoczenia. Czegoś, co zwieńczy całość wspaniałej treści. Koniec współczesnej części nawet mi się podobał, jednak w wydarzeniach z przeszłości dużo mi brakowało.  Mimo tego książkę oceniam wysoko i z przyjemnością sięgnę po inne dzieła autorki.  

 ***

Po książkę sięgnęłam przypadkiem, wybierając ją zupełnie losowo. Z filmami postanowiłam zrobić podobnie, jak na tematykę przystało. Tu jednak nie trafiłam aż tak dobrze, na szczęście jednak nie tragicznie.  

Dotyk przeznaczenia (2000)

Annie po śmierci męża samotnie wychowuje trzech synów. Jej jednym źródłem utrzymania jest dar jasnowidzenia, który jednocześnie nie raz okazuje się przekleństwem.

Mamy motyw morderstwa i kiedy śledztwo utknęło w miejscu, do akcji wkracza nasza wróżka. Fajnie ukazane, że dar nie jest czymś, co można wywołać na zawołanie i nie zawsze uchroni nas przed przeznaczeniem. A jednak czegoś w filmie mi zabrakło. Nie potrafiłam się w niego dobrze wczuć.

Kupiła mnie jedynie postać Buddy'ego, w którego rolę wcielił się Giovanni Ribisi. Mężczyzna, który z pomocą jasnowidzki, która jest także jego serdeczną przyjaciółką, próbuje przepracować swoje traumy z dzieciństwa. Fajny motyw psychologiczny, fajne zakończenie, ale nie mogę powiedzieć, że jakoś mocno mnie zaskoczyło. 

Znalazłam film w tagu z kartami tarota, jednak niestety karty do wróżenia są tu zupełnie inne. 

 

Maski 1987

Czasem sięgam po starsze filmy, a tu chciałam złapać trochę klimatu, bo również mamy Francję i motyw kart tarota, jednak był on bardzo poboczny i właściwie małoistotny dla fabuły. Mimo to o filmie wspomnę.

Prowadzący wielkiego programu telewizyjnego, działający charytatywnie i wspierający starsze osoby Christian Legagneur jest proszony do udzielenia wywiadu. Dziennikarz Roland Wolf wprasza się do jego posiadłości pod pretekstem napisania książki. Potajemnie jednak prowadzi śledztwo.

Thriller raczej delikatny, można powiedzieć przyjemny, lekko zabarwiony humorem. Dość przewidywalny, bez skomplikowanej fabuły, a jednak dobrze zagrany, ze swoistym klimatem.

Tarot: Karta Śmierci (2024) 

Chyba za dużo się spodziewałam po tym filmie. Lubię motywy okultyzmu, wróżb, wywoływania duchów itp. w horrorach. Zwykle straszą klimatem, a nie same jump scare połączone z obrzydliwościami i masą krwi. Niestety to nie tutaj.

Ogółem bardzo amerykańsko-przewidywalny. Młodzi ludzie imprezują w starym budynku, wchodzą tam, gdzie nie wolno wchodzić, wróżą sobie z kart, ściągając na siebie zło. Po kolei giną według przepowiedni z tarota. Mamy jakieś oczywiście wyskakujące znienacka potworki, niby nie tak źle zrobione, ale całość mnie nie kupiła. Po obejrzeniu tego wieczorem przyszła mi ochota postawić sobie tarota, to chyba świadczy o tym jak bardzo film był przerażający :P. 

 

Rycerz pucharów (2015)

Także mocno inspirowany kartami tarota, wleciał to tego zestawiania, choć równie dobrze mógłby się znaleźć <tutaj>. Bogaty i sławny scenarzysta poszukuje sensu w swoim życiu. Film jest no właśnie coś między mądry a dziwny, więc z całą pewnością filozoficzny. Wizualnie piękne sceny przeplatane monologami. Romanse z seksownymi kobietami, podróże, trudne wspomnienia i relacje z rodziną i pustka, w której Rick (Christian Bale) próbuje się odnaleźć, zacząć od początku.

Jedni twierdzą, że arcydzieło, inni, że film o niczym. Moim zdaniem coś pomiędzy momentami można się zachwycić, można też się znudzić. Przesłanie tak naprawdę każdy zinterpretuje sobie po swojemu, ale myślę, że dałoby się to wszystko lepiej i przystępniej przedstawić.

Anime: Genei wo Kakeru Taiyou (2013)

Tak jak obiecałam, dorzucam też anime. Dziś z kategorii Mahou shoujo, czyli dziewczynek z mocami, które oczywiście muszą mieć specjalne stroje podczas przemiany. Coś ala Czarodziejka z księżyca.

Tutaj motyw tarota jest bardzo mocny. Nie chodzi tylko o to, że główna bohaterka interesuje się wróżbiarstwem i potrafi tego tarota stawiać. Mamy gamę postaci / mocy na motywach poszczególnych kart. To nie jest może typ anime, po który sięgam często, jednak kupiło mnie całą psychologiczną otoczką.

Akari po śmierci mamy dowiaduje się, że jej los jest z góry przesądzony. Otrzymuje moce karty słońca, a jej przeznaczeniem jest walka z potworami, opętującymi serca ludzi, zmuszając ich do okrucieństwa. Nie skupiamy się jednak tylko na scenach walki, w fabułę pięknie wpleciony jest motyw poszukiwania dobra, w świecie gdzie nawet zło zwalczane jest złem. Próba zrozumienia ludzkich uczuć, pokazanie, że w każdym sercu kryje się zarówno miłość jak i nienawiść. A w tym wszystkim kolorowowłose dziewczynki, pokraczne potwory, gadające zwierzęta i oczywiście wróżby. 

 

Pytanka do Was:

1. Mieliście jakieś doświadczenia z kartami tarota?

2. Jakie macie do nich podejście?

3. Jakie pytanie zadalibyście wróżce? 

W mojej książce również pojawia się mała inspiracja kartami tarota. Zapraszam serdecznie do przeczytania. Tutaj znajdziecie kilka pierwszych rozdziałów. 

Zapraszam także na Pracownię Kotołaka.