Jeśli nie wiesz, czy coś jest mądre, czy dziwne, to zapewne było filozoficzne.

Cześć Kochani. 

Niektórym zapowiadałam, że będzie coś innego, więc z góry przepraszam, ale nie dostałam i nie ma. Może jeszcze będzie, ale ostatnio jak się na coś nastawiam, to pupa z tego wychodzi, więc na razie niczego już nie zapowiadam. 

Do tych zaś którzy nie wiedzą, o co chodzi, to będzie idealny wstęp do dzisiejszego tematu. Jeśli nie wiadomo, o chodzi, to zwykle chodzi o seks albo pieniądze. No mniej więcej o to chodziło. A jeśli nie chodzi ani o to, ani o to pewnie mamy do czynienia z jakąś wyższą myślą filozoficzną. 

Zapraszam na recenzje książek i filmów: dziwnych, mądrych, dziwnych i mądrych. 

 

Wszystkie te książki pochodzą z Klubu Recenzenta nakanapie.pl. Sama sobie je wybrałam, więc nie będę narzekać, że niektóre są dziwne. A może będę, zobaczymy.

1. Eliza Dąbrowska "Miło było cię porwać"

 

Książka filozoficzna, skłaniająca do rozmyślań, posługująca się metaforami — momentami po prostu dziwna. Mamy dwie kobiety: zagubioną gdzieś w macierzyństwie Magdę oraz niespełnioną zawodowo i w życiu miłosnym Karolinę. Kobiety mają zupełnie różne charaktery, inne marzenia, inne poglądy na życie, a jednak coś je łączy. Nie czują szczęścia w swojej aktualnej sytuacji. Pewnego dnia zostają porwane i wykraczamy w zupełnie inny wymiar.

Rzeczywistość zmienia się w przestrzeń iluzji i absurdu, mamy Człowieka z Głowy, który wyznacza kobietom nietypowe zadania. Wszystko staje się możliwe podróże w czasie i przestrzeni, zmiana w coś innego. Kiedy wydaje się, że wszystko wraca do normy, znów dzieje się coś dziwnego. Fabuła jest poplątana i tak naprawdę nie ma dużego znaczenia to czy kobiety wyjdą cało z opresji, czy znajdą ukryty skarb, nie wiadomo bowiem nawet czy wszystkie ich przygody dzieją się naprawdę — choć wszystko na to wskazuje.

W fabule można się pogubić, można uznać, że jest bezsensowna, bo ma ona charakter tylko symboliczny. Kobiety wprowadzone w nietypowe sytuacje uczą się różnych rzeczy, dochodzą do własnych wniosków, cały czas dzielą się z czytelnikiem swoimi przemyśleniami. Nie podają jednak gotowych rozwiązań na poszczególne problemy. Nie można powiedzieć, że książka uczy, co należałoby zrobić, raczej skłania do rozmyślań nad naszym prywatnym sensem życia, własnymi marzeniami, lękami, ograniczeniami. Jednocześnie uświadamiając, że u każdego te aspekty różnią się od siebie.

 Zostały poruszone ważne problemy, jak chociażby depresja poporodowa, zagubienie samej siebie w życiu rodzinnym, niebezpieczeństwa, jakie czyhają głównie na kobiety, problemy zawodowe, miłosne, żałoba, niespełnione ambicje.

 

Język powieści jest bardzo poetycki, jednak momentami wydawał mi się przesadzony, jakby ta poetyckość wciskana była na siłę. Zbyt wymyślne, naciągane metafory. Za to mamy piękne opisy Warszawy. Kocham to miasto i bardzo utożsamiałam się z tym, w jaki sposób autorka je widzi. Wiele przemyśleń dotyczących właśnie tego miejsca pokrywało się z moimi własnymi i można powiedzieć, że się tu odnalazłam.

 

Każdy z tej książki może wyciągnąć coś innego, skupić się na innym jej fragmencie, a nawet zrozumieć go inaczej, dopasować do siebie. Można też uznać, że jest to po prostu dziwna ksiażka.

 

Dorzucam okładkę, gdyż do recenzji otrzymałam e-booka bez niej:

2. Piotr Boruch "Homo sum"

Debiut bardzo nietypowy. Nie byłam do końca pewna, jak do niego podejść. Opis zapowiadał niezwykłą podróż w krainę snów, pełną intrygujących przemyśleń. Pozycja trochę mnie jednak rozczarowała albo raczej nie do końca do mnie trafiła. 

Znów mamy poetyckość na siłę, choć tym razem trochę swobodniejszą pełną ironii, sarkazmu, odniesień do różnorodnej literatury. Jednak znów tej symboliki jest za dużo, trzeba się zastanawiać, co autor właściwie miał na myśli w każdym rozdziale. Przez to czytanie książki momentami wydało mi się męczące i nużące.

 

Tematów jest za dużo. Autor tak jakby opowiadał swoje życie, wtrącając w nie swoje poglądy na różne tematy. Przechodzimy od spraw życiowych, po politykę, kościół, naukę, literaturę, nawet erotykę. Nagle dostajemy wtrącona jakąś dziwną opowiastkę. W każdym rozdziale mowa jest o czymś innym. Ciągłe przeskoki sprawiały, że zastanawiałam się, o czym właściwie jest ta książka i jaki był sens jej napisania.

 

Z niektórymi rozważaniami się zgadzałam, z innymi nie, innych nie ogarnęłam. Książka zaś napisana jest tak, jakby miała nieść ludziom jakieś oświecenie, otwierać oczy, zachwycać. Niestety nic takiego nie poczułam. Po wstępie spodziewałam się, że powieść ta zmusi mnie do wielu rozmyślań, lecz przez większość rozdziałów po prostu przeszłam, niektóre przemęczyłam.

 

Odniosłam trochę wrażenie, jakby "Homo sum" powstał po to, żeby się wygadać. Jakby autor chciał przelać na papier wszystko, co mu w głowie siedzi. Opowiedzieć parę swoich przeżyć, miłostek, problemów, przytoczyć kilka historii, powiedzieć co myśli na dane tematy. Czytelnik do końca nie wie, na czym się skupić. 

 

 

 3. Artur Frysztacki "Kółko i Krzyżyk"

 Dwie poprzednie książki były dziwne, ale ta przebiła wszystko.

Takiej książki jeszcze nigdy nie czytałam.

Z jednej strony ta książka jest, napiszę to wprost: cholernie nudna i bezsensowna, o wszystkim i o niczym, nic tam się kupy nie trzyma. Z drugiej tak ma być i chodzi o to, by właśnie w tym dostrzec sens albo bezsens.

Ciężko pisać o tej książce. Nie jest ona dla wszystkich, a jednak chciałbym zachęcić do jej przeczytania, bo wbrew pozorom może ona sporo wnieść w życie. Na dodatek każdy może z niej wyciągnąć coś trochę innego.

Na pewno sporo mówi o samotności, pokazuje, do czego może prowadzić samotność, obrazuje różne jej oblicza. Czasem gdzieś głębiej wydawała mi się wręcz bolesna, innym razem nieco zabawna.

 

Dlaczego książka jest taka gruba? Autor opisuje dokładnie wszystko. Robienie prania na trzy strony, sprzątnie niepotrzebnych rzeczy z portfela na pięć stron, analiza jakiegoś zasłyszanego frazesu na już nie wiem ile. Opisy, które teoretycznie nic nie wnoszą do fabuły. Jednak nie chodzi tu o celowe przedłużanie na siłę książki tylko bardziej zwrócenie uwagi na szczegóły. Autor uczy nas wyłapywać szczegóły, a to będzie potrzebne później.

 

Bycie tu i teraz, które niby daje większe poczucie szczęścia? A nasz bohater zatraca się w codzienności.  Niektóre jego dylematy wydały mi się bardzo bliskie. Szczególnie przemyślenia i lęki. Domyślam się jednak, że nie każdy poczuje to samo. Większość powie, że bohatera w pewnym momencie po prostu popierdoliło, ale ciężko jest stwierdzić inaczej gdy ktoś zaczyna układać sobie życie z muchą.

 

Były momenty kiedy ziewałam przy książce, kiedy musiałam ją na chwilę odłożyć, za chwile jednak znów mnie czymś zaskakiwała i przyciągała jakąś myśl na temat życia. Można się zastanowić, jak często żyjemy w utartych schematach, kroczymy tymi samymi ścieżkami, budujemy pajęczyny jak pająki, jak rzadko potrafimy latać jak muchy.

Książka zachęca do tego, by spojrzeć na innych ludzi, przyjrzeć się im, przysłuchać rozmowom. Nasze drogi ciągle się krzyżują.

 

Wiem też, że nie każdy będzie w stanie przez tę książkę przebrnąć. Taka ilość szumu może być przytłaczająca.

 

 

4. Alicja Czerska-Garlicka "Alicja w krainie filozofii"

 

Książka opowiada o nastoletniej dziewczynce zafascynowanej światem filozofii, zadającej pytania, poszukującej prawdy. Ma ona okazję wziąć udział w prawdziwej filozoficznej dyskusji z dorosłymi filozofami. To później wpływa na dalsze jej życie zawodowe. We wstępie zostało zaznaczone, że jest to książka dla ludzi w każdym wieku, dedykowana szczególnie młodym.

Czego się zatem spodziewałam? Miałam nadzieję, że dostanę tematy filozoficzne przestawione w lekki, przyjemny sposób. Zaciekawiające, zachęcające do poszukiwań. Książkę napisaną przystępnym językiem, która pokazuje, że filozofia jest dla każdego. Niestety nie do końca się to udało.

Zamiast zaciekawienia filozofią zostałam nią zanudzona i to już jako dorosły czytelnik. Dostałam wykład z podstaw filozofii, najważniejszych nurtów zagadnień prawdy i kultury. Wszystko wypisane naukowym językiem wzięte niczym z podręcznika. Nawet kiedy w treści wypowiada się czternastoletnia dziewczynka, miałam wrażenie, że przygotowała się, wykuwając wykład na blachę, a nie przedstawia swoje własne poglądy przemyślenia i wątpliwości.

To wszystko sprawia, że książka wydaje się strasznie sztuczna. Nie twierdzę, że nie ma tak oczytanych dzieci z dużą wiedzą jak Alicja. Jednak niewiele osób ten sposób przedstawienia tematów filozoficznych zachęci do faktycznego poszerzenia wiedzy. Wszystkie tematy poruszane w tej książce da się opowiedzieć w ciekawszy sposób, popierając licznymi przykładami, przede wszystkim prostym, a nie naukowym językiem.

Wykłady prezentowane tutaj zajmują większą część fabuły. Reszta to życie dziewczynki, w drugiej części już dorosłej kobiety. Niestety w tym miejscu również się zawiodłam, bo w obyczajowej części książki nie było absolutnie nic ciekawego. Pierwsze zauroczenia, oddanie się pracy, gdzieś po drodze pewna tragedia, ale praktycznie nie czuło tu się żadnych emocji.

Czy w całej tej książce coś w ogóle mi się podobało? Jak wspomniałam ogólny zamysł, bo myślę, że można byłoby ciekawie wykorzystać sam pomysł. Podobały mi się również rozmyślenia dorosłej już Alicji na temat sztuki. 

 

5. Marcin Dżugaj "Problem wolności i konieczności w filozofii Nietzschego"

 

Jak chcę poczytać naukowy wykład to wolę sięgnąć po coś takiego.

Tej książki właściwie miało tu nie być, bo nie pasuje do dziwnego zestawienia.  Jednak jest to książka o konkretnej filozofii i również z Klubu Recenzenta i nie wiem, gdzie ją później wrzucę więc dokładam taką o naukową książeczkę.

 

Rzetelna i ciekawa publikacja, opracowana została na postawie bogatej literatury. Autor porusza szeroko pojętą tematykę wolności i konieczności analizując szczegółowo, poglądy różnych filozofów, którzy mogli mieć wpływ na postawę Nietzschego. Główną wagę przywiązuje do tradycji niemieckiej mistyki panteistycznej, próbując udowodnić, że miała ona duże znaczenie dla myśli omawianego filozofa.

Od tego właśnie autor zaczyna, ukazując w rozbudowanym rozdziale, czym właściwie jest mistyka panteistyczna, przedstawia różne jej ujęcia i sprzeczności. Zatrzymuje się przy poglądach filozoficznych, które bogato lub w niewielkim stopniu z niej czerpały.

Wydawać by się mogło, że Nietzsche znany raczej z ateistycznych rozważań, ma zupełnie inne poglądy niż przedstawiciele tego nurtu, według którego Bóg odzwierciedla się we wszystkim. Szybko jednak przyznamy autorowi rację, widząc, jak poglądy innych filozofów mogły na niego mniej lub bardziej bezpośrednio wpłynąć.

Książkę mogę polecić zarówno studentom filozofii jak i zainteresowanym tematem. Odnajdą się w niej także osoby, które nie miały zbyt dużej styczności z filozofią Nietzschego. Autor prowadzi nas przez różne nurty filozoficzne, prosto i dokładnie wyjaśniając różne zagadnienia.

Czujecie się już jak te kotki? (Dostałam naklejki na walentynki :3) No to skołuję Was jeszcze bardziej przechodząc do filmów, a właściwie animacji.

1. Życie Świadome (2001)

Wcześniej zadawałam sobie pytanie co ja oglądam. Nie każdcie mi mówić o czym jest ten film, bo chyba o świadomym śnie, filozoficznych przemyśniach, cholera wie o czym też. 

Cała animacja wygląda jak we śnie. Wiecie jak zwykle wygląda świat we śnie? Nic sie kupy nie trzyma wszystko się zmienia, kształty, miejsca ludzie, wypowiedzi czasem sa sensowne czasem nie. Tutaj nie ma nawet jednego sytlu animacji, wszytko się zmienia, kredki wychodzą poza linię. Wydarzenia, rozmowy, spotkani ludzie, nie ma w nich logicznej całości. Jak dla mnie ukazanie sennego świata świetne. 

Oprócz tego mamy długi filozoficzny monolog, czasem dialog, trochę senny bełkot, pełen mądrych, lub nie - myśli. Tematyka tych rozważań też cały czas się zmienia, że mózg może wyparować. Można tam wypłapać jakieś ciekawsze filozoficzne przemyśnia owszem a jednocześnie można oszaleć. Mimo to nie żałuję, że obejrzałam :). 

 

2. Anime - Kino no tabi (2003)

Kto by pomylał, że anime o podróżniku, który zwiedza świat na gadającym motocyklu będzie z całego tego zestawienia najnormalniejsze?

Anime również bardzo filozoficzne. Chwilami przypominało mi Małego Księcia. Każdy odwiedzany przez Kino kraj oznacza się jakąś szczególną cechą. Nic tam nie jest normalne ale jednocześnie wszystko logiczne i zrozumiałe, nie trzeba się doszukiwać nie wiadomo czego. Co nie oznacza, że anime jest bezrefleksyjne. Wręcz przeciwnie zmusza do wielu rozmyslań na temat ludzkiej natury. 

Kino również jest ciekawą postacią. Obserwującą, poznającą, nie oceniającą. Starjaćą się nie ingerować w losy poszczególnych miejsc i nie zostawać nigdzie dłużej niż 3 dni.

 

Jak zwykle wolę krótsze anime tak tytaj szkoda mi było, że to tylko 13 odcinków i chętnie sięgnęłam po dodatkowe. Zaczęłam też oglądać nową wersję z 2017 i już mnie zaskoczyła czymś nowym w pierwszym odcinku :). 

Starczy tego szaleństwa, a teraz pytania do Was:

1. Lubicie filozofię? Jaki nurty/myśli konkretnego filozofa najbardziej do Was przemawiają?

2. Znacie tytuły, które dzisiaj zaprezentowałam?

3. Jaka jest najdziwniejsza ksiażka jaka przeczytaliście/najdziwniejszy film jaki obejrzeliście?

4. Ktoś z Was nalezy również do Klubu Recenzenta?

5. Potraficie odpowiedzieć jaki jest sens Waszego życia?

Michał z "Seksty" również często filozofuje i szuka swojego sensu, znajdując go w końcu w nietypowiej grupie. Tu znajdziecie e-book