Nie gwarantuję, że wyjdziecie z tych gier żywi...

 Cześć Kochani!

Znów powiecie, że ja nie w klimacie, bo już luty i powinno być serduszkowo i walentynkowo a ja znowu przychodzę z horrorami. Co ja poradzę, zakochałam się w nich <3. Dziękuję serdecznie serwisowi nakanapie.pl za możliwość zrecenzowania dwóch kolejnych części cudownych paragrafówek Choose-Cthulhu.

Poprzednie dwie znajdziecie <w tym poście>

Gry paragrafowe z tej serii wzorują się na opowiadaniach Lovecrafta. Można w nie grać w dowolnej kolejności, nie jest potrzebna znajomość poprzednich części. Wcielając się w głównego bohatera, możemy pokierować jego poczynaniami, wybierając odpowiednie paragrafy. Na każdym kroku mogą czekać nas potworności, śmierć, postradanie zmysłów, a może coś jeszcze gorszego.

Książki te w twardej oprawie wyglądają i pachną jak stare księgi, do których lepiej nie zaglądać. Myślę jednak, że warto się odważyć.

Leandro Pinto "Coś na progu" - gra paragrafowa.

 Tym razem mogłam sama pokierować losami Daniela Uptona, czyli bohatera opowiadania „Coś na progu”.

Dan razem z żoną i dzieckiem przeprowadza się do Arkham, z którego pochodzi, by tam wieść spokojne życie. Dowiaduje się, że jego najlepszy przyjaciel z dzieciństwa ma się wkrótce ożenić. Jednak jego ojciec jest bardzo zaniepokojony charakterem wybranki swojego syna. Prosi Daniela, by ten odwiódł swojego przyjaciela od decyzji małżeństwa. Asenath jest piękna i tajemnicza, cieszy się złą sławą na uniwersytecie. Czy bohater książki podejmie się tego zadania, a jeśli tak czy mu sprosta? To już zależy od czytelnika i jego decyzji.

Gry paragrafowe z tej serii słyną z prawdziwie Lovecraftowego klimatu. Na każdym kroku można zginąć lub zwariować ze strachu. Zazwyczaj ciężko jest trafić na ścieżkę, która doprowadzi nas do szczęśliwego zakończenia. Czasem w ogóle taka nie istnieje.

Tym razem można powiedzieć, że przeszłam grę za pierwszym razem. Może miałam po prostu wyjątkowe szczęście. Nie podpowiem, jak to zrobić, ale do satysfakcjonującego paragrafu można dojść na dwa sposoby. Oczywiście inne drogi prowadzą nas do niechybnej śmierci, szpitala psychiatrycznego z okropnymi warunkami, czy nawet do więzienia.

Każdy wybór to inne mroczne i trzymające w napięciu wydarzenia. Będziemy mieli okazje poznać różne osoby, wybrać komu zaufamy, zwiedzić różne miejsca. Wszędzie będzie otaczać nas czarna magia i mroczne rytuały. Można zachować zarówno bierną postawę, jak i aktywną, można wybierać rozsądnie i trochę naiwnie, a nie zawsze te drogi, które wydają się najbardziej słuszne, dobrze nas poprowadzą. Trzeba pamiętać, że przeciwnicy również są przebiegli. Mało kiedy ścieżki się pokrywają, więc warto grać po kilka razy, próbując różnych możliwości.

Mam jednak kilka uwag. O ile gra sama w sobie jest dobra, tak w porównaniu z poprzednimi wydaje się trochę zbyt prosta. Zabrakło mi dodatkowych zagadek i utrudnień, z którymi spotykałam się w niektórych częściach.

Autor czasem bawił się z czytelnikiem swoim mrocznym poczuciem humoru, jednak jest tu tego znacznie mniej. Wyłapałam tylko jeden fajny, ale niewielki smaczek, którego nie chcę zdradzać, żeby nie psuć zabawy. Jednak wiem, że twórców "Choose Cthulhu" stać na więcej.

Do samego stylu nie mogę się doczepić. Opisy są klimatyczne, pobudzają wyobraźnie. Są co prawda napisane prostszym językiem niż oryginalne dzieła Lovecrafta, ale trzymają dobry poziom pozwalający wczuć się w bohatera i podejmować kolejne decyzje z napięciem wyczekując tego co nas spotka.

Nie zaliczę „Coś na progu” do najlepszych dzieł z tej serii, ale nadal uważam, że wszystkie są wyjątkowo mocne i przy tej również świetnie się bawiłam.

 

Giny Valris "Cień spoza czasu" - gra paragrafowa

 

Za to dwunasta część cyklu paragrafówek Choose Cthulhu bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła.

Tym razem wcielamy się w rolę profesora Nathaniela Wingate Peasleya, bohatera opowiadania „Cień spoza czasu”. Nagła amnezja zabrała mu pięć lat życia, teraz nawiedzają go dziwne koszmary. Czy to skutek choroby, czy może przypomina mu się coś, o czym nie chce pamiętać? Jak przebiegnie poszukanie prawdy? To już zależy tylko od naszych wyborów, a łatwo nie będzie.

Gry paragrafowe z tego cyklu słyną z Lovecraftowego klimatu. Tutaj jest podobnie. Z dreszczykiem czytamy, co będzie dalej, z niepokojem decydujemy się na wybraną ścieżkę. W każdej chwili może zaskoczyć nas przerażający KONIEC.

W poprzedniej części brakowało mi dodatkowych urozmaiceń w postaci łamigłówek, żeby gra nie polegała tylko na losowych wyborach. Tym razem właśnie to dostałam. Ciekawym motywem są wizje głównego bohatera, które czasem nas nawiedzają. Przyda się znajomość historii. Choć zostały wybrane dość łatwe do odgadnięcia wydarzenia, przyznaję, że z datami zawsze miałam problem i trochę posiłkowałam się internetem. A to właśnie odgadnięte daty podpowiadały nam, do którego paragrafu trzeba się udać.

Dodatkowo w treści napotkamy też inne zagadki i podpowiedzi, które warto sobie zapamiętać przy dalszej podróży. Omijając niektóre korytarze, zabierzemy sobie możliwość wstępu do innych w późniejszych wydarzeniach. To wszystko sprawia, że gra jest ciekawsza i co najważniejsze chce się do niej wracać, żeby przeżyć nowe przygody.

Oczywiście cały czas toczy się zabawa z czytelnikiem. Można powiedzieć, że książka zawiera czarny humor, którego to my jesteśmy ofiarą. Kiedy myślisz, że dobrze wszystko rozwiązałeś i kroczysz prosto do zwycięstwa, nagle czekają cię mrocznie niespodzianki.

„Cień spoza czasu” trzyma mocno poziom serii, od niektórych części był nawet znacznie ciekawszy. Doskonale się bawiłam, w pewnym momencie zaczęłam sobie notować ścieżki, żeby dotrzeć do każdego miejsca, przed napisaniem opinii, ale polecam grać, oddając się całkowicie książce. Wkraczając w różne miejsca bez możliwości powrotu, wtedy dopiero odczuwa się kosmiczną grozę, która czai się wszędzie.

Muszę pochwalić również fabułę, oprócz wzorowanej na oryginalnym opowiadaniu, mamy wiele różnych dodatków i całe mnóstwo ciekawych zakończeń.

Książki z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

 

 "Coś na progu" i "Cień spoza czasu"  H.P. Lovecraft

 Oczywiście sięgając po gry, musiałam również przeczytać oryginały. "Cień spoza czasu" znalazł się w zbiorze, o którym już wspominałam w Lovecraftowym poście. Na początku skojarzyło mi się z „Przypadkiem Charlesa Dextera Warda”, ale jak czytamy dalej to całkowicie inne opowiadanie. Znów bardziej skupiamy się na niesamowitych pradawnych cywilizacjach. 

Po "Coś na progu" musiałam sobie sięgnąć osobno. Nie żałuję, o ile w grze znalazłam takie fajne zakończenie tak tutaj... Już początek opowiadania zdradza, że miło nie będzie :). Nie będę się tu rozpisywać. Wszystkim fanom horroru polecam sięgnąć po mistrza w każdym wydaniu ;). 

Teraz coś na rozluźnienie. Nadal w klimacie Lovecrafta sięgnęłam też po jeden film i anime.

Re-Animator 1985

Kurcze, myślałam, ze to film luźno inspirowany całym Lovecraftem i przegapiłam, że jest również na podstawie opowiadania. Tak to bym najpierw przeczytała, ale już wszyscy zginęli i to niejednokrotnie :P. 

Jeśli ktoś tak jak ja najpierw książka potem film to "Herbert West – Reanimator". Sama muszę jeszcze doczytać, bo coś czuję, że opowiadanie znacznie różni się od filmu. Dlaczego? Otóż mamy tu wyjątkowo czarną komedię. 

Nie polecam wszystkim, bo to krwawa, obrzydliwa komedia, ale humoru, choć specyficznego, w niej nie zabrakło. Poza tym dość wciągający muzyka fajnie buduje klimat. A o czym? O pragnieniu człowieka, jakim jest wieczne życie. Pewien student opracowuje miksturę ożywiającą martwe ciała. Trzeba jednak porobić trochę nielegalnych i makabrycznych doświadczeń...

 

 Haiyore! Nyaruko-san

A dobra będzie ten walentynkowy klimat, Lovecraftowy teeeż, ale głównie komediowy. Postanowiłam trochę częściej wrzucać tu anime. Nie wiem, czy wam się to spodoba, czy nie :P. Jednak, żeby było tematycznie, szukałam czegoś z Lovecraftem, jednak zamiast horroru (choć początek wydaje się mroczny, niech Was to nie zmyli) trafiłam na romans-komedyjkę z mocnym nawiązaniem do Lovecrafta. W sumie czemu nie?

Nyaruko — pełzający chaos, jest przybyszką z kosmosu. Wkracza na Ziemię, by chronić nieśmiałego licealistę Mahiro. Problem w tym, że zakochuje się w nim od pierwszego wejrzenia i wprost szaleje na jego punkcie... Tak mocno, że czasem trzeba przeganiać ją widelcem. 

W anime jest całe mnóstwo nawiązań do Lovecrafta, filmów, gier, innych anime. Trzeba byłoby ze trzy razy obejrzeć, żeby wyłapać wszystkie smaczki. Jedyne co niestety moim zdaniem to jedyny plus. Fabuła miała być bezsensowna, sami bohaterowie stwierdzają, że fabuła nie ma sensu :P. Jednak przez to aż tak mnie nie wciągnęło. 

Pojawiają się inne postacie, wszystkie zauroczone w głównym bohaterze, który już ma wszystkiego dosyć. Motyw miejscami zabawny, miejscami już irytujący, w anime się znany temat więc jak kto lubi. 

Mamy też bonusik w postaci ecchi, czyli takiej łagodnej erotyki, głównie skupiającej się na tekstach, jakie rzuca kosmitka do naszego bohatera. Także kolejny Lovecraftowy tytuł, który nie jest dla dzieci ;)

A co u Was dominuje ostatnio? Romanse? Horrory? Może coś jeszcze innego? :). 

Graliście w jakieś gry paragrafowe? 

Zapraszam na Pracownię Kotołaka, gdzie jest bardziej walentynkowo :P