Możemy porozmawiać o Bogu?

W jednym z postów zabrałam Was do Częstochowy, zastanowiłam się nad tajemnicą świętych obrazów i dodałam do tego recenzję książki Mroza <klik>, zadałam Wam również jedno pytanie. W co wierzycie? Dziękuję za wszystkie odpowiedzi. Dowiedziałam się, że niektórzy moi czytelnicy wyznają główne wyznanie w naszym kraju, są też ateiści, czy osoby mające jeszcze inne, zwykle swoje własne poglądy. Część osób wolało zostawić ten temat dla siebie. Wszystkie odpowiedzi oczywiście jak najbardziej szanuję. 

Dziś opowiem troszkę o sobie, ale nie od razu. Zwykle tak jest, że religie wybierają za nas rodzice. Oczywiście możemy później zmienić nasze poglądy, ale zawsze coś tam zakorzenione od dziecka mamy i o tym opowiada świetna książka, od której chcę zacząć.

 

 "Apostatka" Vanitas

Już na samym wstępie mogę powiedzieć, że jestem zachwycona, a także ogromnie zaskoczona faktem, że "Apostatka" jest debiutem autorki.

Dostałam opowieść o poszukiwaniu wiary, jednocześnie ukazującą czarną stronę wielu wierzeń i religii. Opisane są tutaj dwie historie. Pierwsza odgrywa się w Polsce w latach 90. Małżeństwo Adam i Ewa musi radzić sobie z problemami finansowymi i rodzinnymi. Prowadząc nielegalne działania, sprowadzają na siebie coraz więcej problemów. Nie pomaga im w tym wiecznie pijany ojciec Ewy, dzieci i coraz częstsze, a zarazem poważniejsze kłótnie.

Rodzinę upatrują sobie Świadkowie Jehowy. Głosząc słowo pocieszenia, niosą realną pomoc, wsparcie i poczucie przynależności. W ten sposób powoli zdobywają ich zaufanie.

Druga to historia ich już dorosłej córki, która postanawia odłączyć się od sekty i poszukać własnej drogi. Wcześniejsze wydarzenia i wpojone wartości odciskają jednak głębokie piętno na jej psychice.

Tu ukazana jest przyszłość w Polsce, swoją drogą bardzo ciekawy obraz kraju, pełnego nowoczesnych udogodnień, ale co za tym idzie również mocniejszej kontroli obywateli.

Książka pełna jest filozoficznych rozważań, nawiązań do różnych dzieł kultury. Mimo iż Świadkowie Jehowy odgrywają tutaj największą rolę, mamy równie okazję przyjrzeć się różnym religiom. Co tak naprawdę daje nam medytacja? Jak żyją księża? Jak wygląda życie muzułmańskich kobiet? Przede wszystkim jednak powieść skupia się na tym, przez co przechodzi człowiek, który postanawia się z danej grupy religijnej odłączyć. Bez znaczenia czy to mała seksta, czy główna grupa wyznaniowa w danym kraju. Poczucie zagubienia, odtrącenia, braku przyszłości, a także narażenie na zemstę wyznawców towarzyszy każdemu.

Julia straciła rodzinę, wszystko, w co wolno jej było wierzyć. Oddaje się nauce, używkom, próbuje odnaleźć inną wiarę, poszukuje bliskości z ludźmi, aż w końcu postanawia pomóc osobom takim samym jak ona.

Książka jest po prostu świetnie napisana. Prostym językiem, ale niebanalnym, pełno w niej mądrych treści, przesłań, rozważań. Można powiedzieć, że jest kopalnią cytatów, co stanowi u niej nawet większą wartość niż sama fabuła.

Jeśli chodzi o wady: słaba redakcja, brakuje porządnego oddzielenia niektórych wątków, treść miejscami jest zbyt chaotyczna.

Nie podobało mi się również zakończenie. Niby rozumiem, że miało być takim mocniejszym akcentem na koniec, ale sama forma jakoś mi nie podeszła.

Mimo to Apostatkę gorąco polecam. Szczególnie osobom, które lubią książki zmuszające do przemyśleń.

 Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

 

 

Cudotwórcy

Powyższa książka dość poważna, pojawi się więc pytania, dlaczego zestawiam ją z tak niepoważnym serialem. Cudotwórcy to komedia, typowy film dla rozrywki, który obejrzałam gównie, dlatego że Radcliffe w nim gra :P. 

Jednak serial ten jest też dobrym punktem odniesienia do pewnych rozważań. Dlaczego niektórzy ludzie przestają wierzyć? Często spotykam się z wątpliwością, jak taki dobry miłosierny Bóg może pozwolić na tyle zła na Ziemi? Dlaczego dobrzy ludzie cierpią?  Nie wszystkie nieszczęścia ściągają na siebie ludzie, czasem zaważa również los? Gdzie wtedy jest wielki i potężny... No właśnie, a co jeśli wcale nie taki wszechmocny?

Taką teorię postawili sobie twórcy serialu, tworząc (mam nadzieję, że nie obrażę tu niczyich uczuć religijnych) postać Boga trochę nieudacznika, który stworzył Ziemię, nie mając na nią zbyt dobrego pomysłu, który zawsze gdzieś jest w cieniu rodzeństwa, niedoceniany przez rodziców, popełniający nieustannie błędy, żyjący marzeniami. 

Owy Bóg pewnego dnia stwierdza, że to już nie ma sensu i Ziemię po prostu wysadzi. Uratować ją może tylko bardzo ambitna anielica i bojący się wszystkiego pracownik działu modlitw. Wystarczy tylko spełnić jedną modlitwę i wygrać zakład z Bogiem. 

Serial fajny na wyluzowanie, obejrzałam jednak tylko pierwszy sezon. Zaczęłam drugi, ale zniechęcił mnie fakt, że opowiadał zupełnie o czymś innych, wręcz jakby tych samych aktorów dać do innego filmu. Takie to trochę bez sensu było. Jeśli ktoś jednak obejrzał i uważa, że warto, to niech da znać. 

 

Wracając do mnie, kiedyś byłam bardzo wierząca. Nawet nie było to sutkiem jakiegoś rygorystycznego wychowania w wierze katolickiej. Gdzieś tam czułam w sercu, że Bóg jest i do niego się modliłam. Ten Bóg zawiódł mnie kilka razy, nie będę teraz jednak wyjaśniała, o co chodziło, ale jeszcze jako dziecko zaczęłam mieć wątpliwości. W międzyczasie też zraziłam się do Kościoła. Co jednak uważam za drugorzędną sprawę. 

Co dalej? Dużo. Miotałam się od ateizmu, po nawet okultyzm, gdzieś chwilami przemawiał do mnie buddyzm. Trochę miałam własnych teorii. Bóg przybierał u mnie różne oblicza, czasem było Ich więcej. Zastanawiałam się, czy śmierć to koniec, czy jest coś dalej, jak każdy. Zastanawiałam się, czy tu teraz za życia jest coś więcej, inny świat, jakieś połączenie z nim. Budowałam naprawdę wiele teorii, domyślam się, że i te, do których doszłam sama przez jakieś tam rozważania czy doświadczenia, już gdzieś są zapisane. W końcu uznałam... wszystkie. 

"Wiem, że nic nie wiem". Sokrates

"Zamiast wierzyć, albo nie wierzyć - wątpię. I wątpienie jest moją religią". Carlos Ruiz Zafón, "Gra anioła". 

Jestem po prostu agnostykiem. Tyle w temacie :)

📜

Niedawno moja siostra zdawała egzaminy ósmoklasisty i się stresowała, bo zapomniała co zaznaczyła w jakimś pytaniu. Wie, jaka jest prawidłowa odpowiedź, ale nie wie, czy właśnie ją zakreśliła. Ja cudowna siostra, żebym ją powkurzać powiedziałam jej: Wiesz, co jest najgorsze? Że prawdopodobnie nigdy się tego nie dowiesz. 

Taka prawda. Z egzaminów podają nam tylko wyniki i nie dostajemy wglądu do zadań. 

Co jeśli po śmierci również nie zostanie nam ujawniona cała prawda?

Co odpowiedziała mi siostra? Że na pewno się dobie, bo jak będzie miała 97%, to znaczy, że właśnie w tym zadaniu źle zaznaczyła, bo resztę ma dobrze. To właśnie jest wiara!