Tajemnice świętych obrazów

Hej Kochani. Co tam u Was? Ja już zaczęłam świętować 30-stkę, którą mam za tydzień, ale mam w planach bawić się przez 3 weekendy :P. O tym jednak będzie następny osobny post, więc z życzeniami zaczekajcie xD.

Dziś przychodzę do Was z nieco religijnym tematem. Wszystko jednak odbędzie się w tle recenzji horroru Remigiusza Mroza i całkowicie niereligijnych pielgrzymek. Także do czytania zapraszam zarówno wierzących jak i ateistów.

 

Remigiusz Mróz "Czarna Madonna"

Muszę przyznać, że jest to pierwsza książka Remigiusza Mroza, po którą sięgnęłam. Wpisała się akurat w tematykę, którą lubię – horrory z motywami religijnymi.

Żona byłego księdza wsiada do samolotu, który znika, gdzieś nad Morzem Śródziemnym, w niewyjaśnionych okolicznościach. Nie wiadomo co mogło się stać — awaria, katastrofa, porwanie, atak terrorystyczny? Tajemniczy telefon naprowadza Filipa na pewien ślad, jednak z mężczyzną zaczynają dziać się niepokojące rzeczy. Ze strony na stronę robi się coraz bardziej zagadkowo i mrocznie.

Książka jakoś mocno mnie nie przeraziła, chociaż może czytając późnym wieczorem, poczułabym trochę dreszczyku. Na pewno autor pokazał, że potrafi pobudzić wyobraźnię i nadać swojej opowieści autentyczności. Mamy tu bowiem tematykę Kościoła i sporo faktów z nim związanych oraz autentyczne katastrofy samolotów, przytoczone dialogi z czarnej skrzynki.

Powieść najbardziej jednak rozbudziła się moją ciekawość. Co się stało z samolotem? Kim są pojawiające się tajemnicze postacie? Co takiego tkwi w głównym bohaterze? Co ma z tym wszystkim wspólnego obraz Czarnej Madonny? Kiedy pod koniec wydaje nam się, że wiemy, na jakie tory skierował nas Mróz, znów pojawia się kilka elementów zaskoczenia. Wszystko to sprawiło, że tę ponad czterysta stronicową książkę pochłonęłam w jeden dzień.

 

Skoro już jesteśmy przy Czarnej Madonnie, przyjrzyjmy się jej bliżej. Obraz Matki Boskiej Częstochowskiej znajduje się w sanktuarium maryjnym na Jasnej Górze. Jest to ikona otoczona szczególnym kultem Kościoła rzymskokatolickiego. Według przekazów dokonywały się przed nim różne uzdrowienia, dlatego też został uznany za cudowny. 

W Częstochowie byłam już dawno i tak naprawdę jedyne co pamiętam z tej wycieczki, to że w tym mieście było dużo kościołów, z których zapamiętałam tylko Jasną Górę. Później wróciłam tu jeszcze kilka razy.

 

Gdyby iść od Placu Daszyńskiego z pomnikiem Jana Pawła II Aleją Najświętszej Marii Panny mamy piękny widok na zbliżający się i widoczny już z bardzo daleka klasztor. Tak właśnie ta ulica jest skonstruowana, by spacer deptakiem na środku był niczym pielgrzymka.

 

 

 

Cudowny obraz znajduje się w bocznej kaplicy. Za pierwszym razem kiedy tam byłam nie byłam w stanie nawet go dojrzeć, zasłonił go zgromadzony tłum. Za to moją uwagę przykuły kule na ścianie, które zostawiali cudownie uzdrowieni. Do tego jeszcze jednak wrócimy. 

 

Sama Częstochowa nie kojarzy mi się z ludźmi specjalnie religijnymi. Jak w większych miastach spotykałam tam trochę specyficznych ludzi. Szczególnie w przydworcowym McDonaldzie, gdzie każda wizyta w toalecie to przygoda. 

Turystyka korzysta z pielgrzymów i gdzieś ta cała świętość zanika, choć za każdym razem słychać pieśni pielgrzymujących. 

 

Nie będę jednak kłamać, że moje wizyty w Częstochowie miały charakter duchowy. Nawet nie powiedziałabym, że turystyczny, choć częściowo owszem. Mam tu znajomych, z innymi znajomymi miasto to wyznaczało połowę dzielącej nas odległości.

Święta tu nie byłam, a wszystko widział Moniuszko, którego uczyniłam papieżem, widząc ten pomnik z daleka. Przyjęło się, spacery po Parku 3-maja nazywamy pielgrzymką do Moniuszki. Jest tam trochę spokojniej niż w ładniejszym co prawda Parku Staszica naprzeciwko. 

Lecz Częstochowa bywa i dla mnie miejscem rozmyślań właśnie na temat wiary...

 

Książka, o której pisałam na początku, zachęciła mnie do przejrzenia jeszcze 3 innych, typowo już religijnych, które miałam w domu. O niektórych tych wątkach Mróz wspominał, głównie jednak skupimy się na temacie uzdrowień:

Fatima — każdy słyszał o trójce dzieci z Portugalii, które widziały Matkę Boską. Z wydarzeniem powiązanych jest wiele tajemnic, do których wraca się jeszcze dziś, choć minęło ponad 100 lat. Dostajemy informacje jednak tylko takie, które Kościół uzna za słuszne, plus masę teorii spiskowych.

W książce Icilio Felici nie  doczekamy się tych ostatnich, kapłan pięknie opisał tę historię i choć skierowana jest ona głównie do wierzących i poszukujących wiary, można się w nią wciągnąć jak w ciekawą przygodę. Dodatek w polskim wydaniu zawiera jeszcze sporo informacji na temat orędzia fatimskiego. 

Mieliśmy Czarną Madonnę, tu mamy białą figurę Matki Bożej postawionej na pamiątkę tego wydarzenia. Również i tu pojawiają się doniesienia o licznych cudach, uzdrowieniach i nawróceniach. 

Matka Boska Opolska — Trochę informacji o obrazie znajdującym się w katedrze Świętego Krzyża w Opolu. Sięgnęłam z ciekawości, bo to moje rejony. Okazuje się, że ikona ta miała sporo wspólnego z obrazem z Jasnej Góry. Również została uznana za cudowną i w pewnym sensie była też małą konkurencją, choć obie Madonny są zupełnie inne. Co ciekawe Obraz Jasnogórski został podarowany paulinom przez księcia Opolskiego. Według legendy miał trafić do Opola, ale wybrał sobie sam inne miejsce :). 

Ostatnim obrazem, o którym chcę tu wspomnieć, jest obraz Jezusa Miłosiernego. Podyktowany przez siostrę Faustynę wizerunek Jezusa z czerwonym i białym promieniem wychodzącym z serca również wiele osób kojarzy. O siostrze Faustynie również Mróz wspomina w swojej książce. Niestety książeczka ks. Józefa Orchowskiego, niewiele mówi o jej życiu i niezwykłych objawieniach, których doświadczyła. Za to mamy tu spory modlitewnik podyktowany przez nią i właśnie cuda uzdrowień, nawróceń, które dokonały się za jej i cudownego obrazu wstawiennictwem. 

Czy jednak o obrazy tu chodzi?

~Według wiernych to Maria/Jezus/święci pochylają się nad rozmodlonymi przed cudownymi wizerunkami ludźmi. Dają im swoje błogosławieństwo, o ile jest to zgodne z Ich wolą.

~ Niektórzy mogą wierzyć, że to jednak przedmioty posiadają jakieś magiczne zdolności niczym amulety. 

~ Być może to nasza psychika doprowadza do uzdrowień, w końcu wielu lekarzy udowodniło, jak ważne jest nastawienie pacjenta w procesie zdrowienia. Może sama głęboka wiara, że się wyzdrowieje, wystarczy.

~ A może to wszytko kłamstwo, by Kościół mógł się bogacić na pielgrzymujących.

~ Lub tylko częściowe.  Ludzie kiedy mocno w coś wierzą, potrafią naginać wiele faktów do własnych teorii, może sami nie przyjmują opcji, że pomogło im coś innego i opisują historie mocno ubarwione. 

~ W ostatniej teorii można jeszcze popłynąć: zupełnie inne bóstwo wstawia się za wierzącymi chrześcijanami, kosmici, magiczne zdolności tkwiące w nas samych, co nam tylko do głowy jeszcze wpadnie. 

A w co wy wierzycie? 

Proszę o wyrażenie własnych poglądów bez hejtu na poglądy innych. Każdy ma bowiem prawo do wiary lub jej braku. Ja sama też nie chcę w tym poście nikogo urazić. Co sama sądzę? Tu musiałabym się odnieść do mojego ogólnego podejścia, ale to zrobię przy innej okazji :)

Jak zawsze zapraszam do przeglądania ofert moich maskotek na OLX, Allegro, lub Vinted

Oraz na Pracownię Kotołaka