Katrin Lankers - Spojrzenie elfa

Ostatnio wspominałam o moich poszukiwaniach czegoś świątecznego. Wzięłam dwie książki, żadna nie miała tematyki świątecznej, a jednak obie przyciągnęły mnie klimatycznymi, kojarzącymi się z zimową porą okładkami. „Ostatnią arę Mozarta” oceniam nawet na plus, mimo iż doskonała nie była. Znacznie gorzej z drugą pozycją, ale będę szczera, nawet się spodziewałam.

Już sam opis „Spojrzenia elfa” Katrin Lankers nakierował mnie, że to będzie pozycja ala „Zmierzch”, tylko zamiast przystojnego wampira, mamy przystojnego elfa. Czyli książka, która może spodobałaby mi się parę dobrych lat temu.

Jednak nadmiar pracy, brak czasu i siły na czytanie, skłonił mnie ku czemuś lekkiemu, niewymagającemu, więc dałam jej szansę. Wiecie, co było najgorsze? Nie to, że przesłodzone romansidło, ale to, że ta książka mogłaby być czyś fajnym. Mogłaby...

Zacznijmy jednak od początku. Mageli średnio lubiana nastolatka z kompleksami, która nie czuje się dobrze ani w szkole, ani w swoim domu. Pewnego dnia spotyka chłopaka jak ze snu, który jest elfem. Ba, księciem elfów! Szybko się rodzi między nimi uczucie (za szybko)... Znacie ten scenariusz? No wiadomo... A jednak nie skupiamy się na tym słodkim romansiku (caaałe szczęście). Księciu grozi wielkie niebezpieczeństwo i Mageli postanawia wyruszyć mu na ratunek.

Tu mogę wymienić plusy książki. Świat przedstawiony, w szczególności ten magiczny – super. Motyw krainy elfów, ich podziału i monarchii jak najbardziej na plus. Opisywane ruchy oporu, magiczne moce, tajne przejścia, pułapki, tajemnice. Wszystko super. Wokół tego można by zbuntować świetną fabułę, która raz za razem czymś zaskakuje.

Niestety... Książka jest zbyt przewidywalna. Praktycznie już na początku wiemy wszystko. My tak, bohaterka nie. Mimo iż wszystko wokół podpowiada jej rozwiązanie całej tajemnicy, ona nie domyśla się niczego. To po prostu denerwuje. Co chwilę popełnia błędy, jest porywcza, uparta, irytująca jak typowa nastolatka. Może i jest typową nastolatką, ale serio która nastolatka chce czytać o swoich irytujących cechach? 😉 Cała reszta postaci nudna, drażniąca, bez fajnego charakteru. Z nikim się nie potrafiłam jakoś specjalnie związać. Może jedynie koleżanka głównej bohaterki była ciekawa, ale nie odegrała w książce znaczącej roli.

Jakby tego było mało, to autorka zostawiła otwarte zakończenie, potraktowała pobieżnie i nie dokończyła tego, co było najciekawsze. Liczyło się rozwiązanie tajemnicy (którą rozwiązałam w pierwszym rozdziale) i dopełnienie romansiku...

Może ktoś się w tym odnajdzie. Zawsze coś lekkiego ze szczyptą magii, ale mnie książka poirytowała. Ostatni raz szukam książek po okładce 😅