Anioły miewają trudne dzieciństwo

 Z czym kojarzy Wam się dzieciństwo? 

U mnie: zabawki, kryjówki na podwórku, większa chęć przeżywania przygód, większa otwartość, wakacje u babci, ciepło rodzinne. Bywały i trudy dzieciństwa, problemy, które teraz wydają się błahe, wtedy były katastrofą. Szkoła może nie była przyjemnością, ale miło się wraca do wspomnień z dzieciństwa. Pamiętam, że z każdym problemem mogłam przyjść do mojej mamy, zawsze otrzymałam od niej wsparcie i mocnego przytulasa. Zresztą to się nie zmieniło. 

Niestety nie każdy człowiek miło wspomina dzieciństwo. Niektórzy musieli szybko dorosnąć, zmierzyć się z brutalnym światem. Czasem zostawiali bez najbliższych, a czasem ci, którzy powinni być najbliżsi, stawali się najgorszymi oprawcami. 

 

Dziś mam książki i filmy o dzieciach i młodych nastolatkach, którzy zderzyli się z trudną rzeczywistością, jednocześnie mimo młodego wieku potrafiły sobie z nią poradzić, stając się bohaterami, aniołami dla dorosłych.

"Ostatnie zdjęcie" Aldona Szczygieł

Zacznę od książki młodzieżowej, którą miałam okazję przeczytać dzięki Klubowi Recenzenta napkanapie.pl. 

"Ostatnie zdjęcie" Aldony Szczygieł jest przygodą nastoletniego chłopca, ale przygodą sentymentalną, nostalgiczną, często smutną i chwytającą za serce; jednocześnie poruszającą ważne i trudne tematy. Czy za trudne dla młodego czytelnika? Przez chwilę zastawiałam się, czy właśnie nie jest zbyt przytłaczająca, ale pod koniec stwierdziłam, że niekoniecznie. Poruszane tutaj tematy są ważne, mogą pozwolić dziecku, czy nastolatkowi wiele zrozumieć, uporać się z trudną sytuacją, która może spotkać i jego.

Zderzają się  tu dwa światy, świat młodego nastolatka, który jest głównym bohaterem opowieści oraz świat starszej osoby — jego chorej na Alzheimera babci. Franek mieszka w sierocińcu prowadzonym przez siostry zakonne. Porzucony przez jedyną bliską mu osobę, która już nie mogła się nim opiekować, próbuje zrozumieć, dlaczego tak się stało. Nie gaśnie w nim nadzieja, że kiedyś babcia wyzdrowieje i razem powrócą do domu.

Niedługa, ładnie napisana, budząca nadzieję, a czasem wywołująca bolesny ucisk w sercu. Sam bohater jest przesympatycznym bardzo wrażliwym chłopcem, który boryka się z problemami dojrzewania i męczącą go samotnością. Bardzo dobrze, a jednocześnie prosto i zrozumiale ukazane są problemy starszych osób. Myślę, że "Ostatnie zdjęcie" może pomóc młodszym otworzyć się trochę na swoje babcie, dziadków czy nawet samotnych ludzi w domach opieki. Ukazanie wprost wielu trudnych sytuacji, pozwala wiele zrozumieć, a także przygotować się gdy będziemy mieli z nimi do czynienia we własnych życiowych sytuacjach. 

Bohaterowie drugoplanowi również świetnie wykreowani. Tacy prawdziwi, życiowi. W książce nie ma podziału na dobro i zło. Są ludzie mający zarówno pozytywne jak i negatywne cechy, swoje problemy i zmartwienia. Siostry zakonne miewają zmienne nastroje, czasem zdarza im się zrobić coś niewłaściwego. Przyjaciele w sierocińcu czasem się nie znoszą, a czasem są dla siebie bardzo ważni. Wszystko ukazane jak w życiu. Jedyną wadą książki jest właśnie jej powaga, która niektórych, zwłaszcza właśnie tych młodszych czytelników może zmęczyć. Ale i takich dzieł moim zdaniem młodzież potrzebuje.

W tym miejscu chciałbym złożyć życzenia wszystkim babciom, które mnie czytają, a wiem, że są takie. Zdrowia przede wszystkim dla Was kochane, abyście mogły spędzić ten dzień z wnukami, dużo rodzinnego ciepła i radości w życiu. Jesteście wspaniałe, macie swoje pasje i niech tak pozostanie <3

 

"Chłopiec z ulicy Wschodniej" Anna Stryjewska

Przenosimy się do smutnej części Łodzi, gdzie w obskurnych kamienicach mieszkają ludzie, o których zdawałoby się, że Bóg zapomniał. Czy aby na pewno?
Główny bohater Gabriel jest młodzieńcem, który niedawno wkroczył w dorosłość i po traumatycznych wydarzeniach z dzieciństwa, powoli staje na nogach. Razem z czytelnikami przenosi się w przeszłość, byśmy mogli poznać bardzo smutną i wzruszającą historię chłopca z marzeniami. Chłopca z ulicy Wschodniej.

Ojciec Gabrysia nadużywa alkoholu i zanęca się fizycznie nad jego matką, a także często nad chłopcem. Sąsiedzi wiedzą, bo tu każdy wie o wszystkim, jednak nie za wiele mogą zrobić. Sama poszkodowana jest psychicznie uzależniona od małżonka.

Książka budzi wiele emocji od współczucia po złość na oprawcę, ale i na ofiarę, która może się wyrwać z tej sytuacji, ale ciągle tego nie robi. Tematyka właściwie dość powszechna, dzięki której bardzo łatwo wywołać u czytelnika emocje, mamy bowiem cierpiące dziecko. Najbardziej jednak porusza postawa matki. Jej sytuacja może dać najwięcej do myślenia, zarówno osobom znajdującym się w trudnej sytuacji jak i świadkom.

Książka zawiera też w sobie elementy fantastyczno-religjne. Chłopca odwiedza anioł, który jest jego pocieszycielem i czyni drobne cuda. Dla jednych może być to plus w książce dla innych odbiegnięcie od rzeczywistości, kiedy spodziewali się zwykłej obyczajówki.

Moim zdaniem ile sytuacja matki jest bardzo naturalnie opisana tak przy chłopcu już mniej. Gabriel jest złotym dzieckiem, chwilami ma się wrażenie, że zbyt dobrym. Zawsze pełen miłości, niosący pomoc, znoszący cierpliwie krzywdę, taki chrześcijański ideał. Można by powiedzieć, że sam jest aniołem swojej mamy. Traktując to wszystko symbolicznie, jest jak najbardziej na plus. W rzeczywistości wiemy, że często trudne sytuacje niszczą dzieci, nikt też sam w sobie idealny nie jest.

Poruszany jest też motyw spełniania marzeń. Tu też uczepiłabym się, że trochę oklepane podejście jeśli się czegoś bardzo pragnie, to można osiągnąć wszystko. Motyw romantyczny też trochę wyidealizowany i niepewny. Z jednej strony autorka przez historię matki dziecka pokazuje, że zaślepienie w miłości może doprowadzić do tragedii. Z drugiej, że właśnie takie zaślepienie nie znając dokładnie danej osoby, prowadzi do prawdziwej miłości. Myślę, że lepiej byłoby pokazać jak ważne mieć oczy otwarte, patrzeć i sercem i rozumem na ukochaną osobę.

Zastanawiam się, co właściwie miały wnieść wstawki dziennika pani Kornelii, która wręcz obgadywała ludzi z kamienicy. Chyba po prostu podejście mieszkańców. Kiedy coś się dzieje, każdy jest zainteresowany, ale tylko nieliczni naprawdę potrafią wyciągnąć pomocną dłoń.

Uczepiłam się kilku rzeczy, ale nie uważam, że książka jest zła. Czytało się lekko, szybko. Króciutka treść na jeden/dwa wieczory. Rozbudziła we mnie wiele emocji, łzy na końcu poleciały. Poznałam parę miejsc w Łodzi. Jednak zabrakło czegoś, co sprawiłby, że książka pozostanie ze mną na dłużej.

 Zranione ptaki 2019

Mimo iż nie lubię serialowych tasiemców, do tureckich seriali też mnie specjalnie nie ciągnęło, to jednak gdy moja mama oglądała "Zranione Ptaki", to przysiadałam razem z nią i powoli wciągałam się w fabułę. Pomyślałam, że warto będzie wspomnieć tu o tym serialu.

Ptaki... A ptaki mają skrzydła jak anioły. Meryem nie ma łatwego życia, ojciec niedawno wrócił z więzienia i urządza piekło w jej ubogim domu. Na dodatek ktoś pod ich drzwi podrzuca małe dziecko. Bohaterka postanawia zająć się małym Ömerem, traktuje go jak młodszego brata i chroni go przed ojcem, który widzi w chłopcu potencjał na dobrego złodzieja. 

Los postanawia skrzyżować drogę Meryem z prawdziwym ojcem dziecka, bogatym Leventem, wplatanym w rodzinne intrygi. W polskiej wersji około 200 odcinków rodzinnych intryg, walki o władze i pieniądze, miłosnych uniesień i wzruszającej historii przybranej rodziny. 

Ten ostatni wątek bardzo mi się podobał, wzruszyło mnie zakończenie całego serialu. Chłopczyk mały aniołek we wszystkich odcinkach chwytał za serce. Z całą resztą zaś bywało różne. Czasem fabuła potrafiła wciągnąć, czasem przewracałam oczami. Raz na zachowanie głównych bohaterów, którzy zbliżali i oddalali się od siebie, bo nie potrafili normalne porozmawiać. Drugi raz na liczne w tym serialu retrospekcje. Kiedy robi się naprawdę ciekawie, nagle spowolnienie obrazu, charakterystyczna muzyka i przypominamy sobie, co też się działo w ostatnich odcinkach. Ja wiem, że miało to budować emocje, ale po którymś razie miałam ochotę przewijać :P. 

W szczególności fanom tureckich seriali jednak polecam tę historię :).

Wielka Gilly 2015

Czas na trochę amerykańskiego kina familijnego. Coś lekkiego, zabawnego, ale jednocześnie wzruszającego i zmuszającego do przemyśleń. Nie spodziewałam się niczego, sięgając po ten film dla chwili relaksu, ale dał mi sporo pozytywnych wrażeń. 

Tytułowa Gilly trafia do kolejnych rodzin zastępczych i każdej daje popalić swoim nieznośnym charakterkiem. Tym razem ma być tak samo. Dziewczyna marzy o tym, by uzbierać pieniądze, choćby drogą przestępstwa i odnaleźć swoją prawdziwą matkę. Trafia pod opiekę przeuroczej pani Totter. W gratisie dostaje bojącego się wszystkiego młodszego braciszka, ślepego wujka i totalnie upierdliwą koleżankę. 

Dużo sarkastycznego humorku i wspaniały przekaz pokazujący konsekwencje podejmowanych decyzji, fakt, że nie zawsze wszystko dobrze się kończy, pokazuje duży zestaw umiejętności społecznych. Relacja Gilly z przyrodnim bratem i z nauczycielką szczególnie mi się podobały. Można jednak powiedzieć, że każdy, kogo bohaterka spotkała na swojej drodze, czegoś ją nauczył, ale także ona każdego czegoś nauczyła. 

Dowiedziałam się, że na podstawie książki. Może kiedyś sięgnę :). 

Boku dake ga Inai Machi (Miasto beze mnie) 2016

Anime na podstawie mangi Erased — Miasto, z którego zniknąłem. Miało być o młodych aniołach z trudnym dzieciństwem a tu mamy 29-letniego Satoru. Jego dzieciństwo faktycznie nie było łatwe kiedy chodził do podstawówki, niektóre dzieci padły ofiarą seryjnego mordercy, a oskarżony został jego dorosły przyjaciel. 

Satoru posiada moc cofania się w czasie. Kiedy dzieje się coś złego, potrafi się przenieść o parę minut i wszystkiemu zapobiec. Kiedy jednak w jego życiu następuje największa tragedia, przenosi się nagle aż do czasów szkoły podstawowej. Za parę dni ofiarą zabójcy ma paść samotna dziewczynka. Satoru wie, że od jego poczynań zależy życie wielu osób. 

Świetne anime trzymające w napięciu i chwytające za serduszko. Mamy motyw kryminalny (trochę do przewidzenia w pewnym momencie, ale i tak dobry), przemocy w rodzinie, dziecięcej przyjaźni, samotności. Dużo zabawnych scen kiedy dorosły człowiek próbuje naśladować dziecięcą wersję siebie i jedności, urocze motywy dziecięcych zauroczeń i ciekawie pokazana psychika mordercy. 

Opowieść o tym, że w każdym wieku możesz być bohaterem. Jeśli czegoś bardzo chcesz, to musi się udać (a jeśli się nie uda, to po prostu cofnij się w czasie xD). Od realności wiadomo, odbiega, ale i tak gorąco polecam to anime. 

Na Netflixie jest też wersja aktorska Erased. Nie miałam okazji obejrzeć. Jeśli ktoś widział, dajcie znać czy warto :). Po zwiastunie widziałam, że wierne anime. 

"Seksta" R.A. Ciężka 

No i na koniec dorzucę swojego Michała, który również miał trudne dzieciństwo, a w książce parę razy zostaje nazwany aniołem. Może nie był uroczym przekochanym dziecięcym bohaterkiem, który nie zrobił nic złego, ale każdy, kto czytał, wie, że miał swoje zasługi. Zmienił życie niektórych osób i sporo każdego nauczył. Jeśli ktoś chce wiedzieć, czego dokładnie zachęcam do przeczytania. 

Aktualnie już nie mam wersji papierowych, dodruk chciałabym zamówić razem z drugą częścią. Ale jeśli ktoś będzie mocno zainteresowany, zrobię wcześniej. E-booka można nabyć <tutaj>

Wątków trudnego dzieciństwa jest od groma. Coś polecacie? 

Zapraszam również na Pracownię Kotołaka