Zwariowałam, czy świat zwariował?

Nie raz zadałabym sobie sama to pytanie, lecz dziś nie będzie o mnie. Śnieg, który zaskoczył nas w Dniu Babci, bardzo poprawił moje samopoczucie i choć topnieje powoli, to zdążyłam go w pełni wykorzystać. Naładowana pozytywną energią przychodzę do was z recenzjami. 

Książka i dwa filmy, z którymi zapoznałam się w poprzednim roku. Z pozoru każdy tytuł o czymś innym, a jednak coś je łączy. O tym jednak na koniec. 

 

Dean Koontz "Pieczara Gromów"

 

Dean Koontz ma w swoim dorobku dużo książek i dotychczas żadna mnie jeszcze nie zawiodła. Zawsze więc sięgałam po to nazwisko bez zastanowienia, chcąc mieć lekką, a zarazem wciągającą i trzymającą w napięciu historię z dobrze nakreślonymi bohaterami. Do „Pieczary Gromów” mam jednak mieszane uczucia, choć zapowiadała się bardzo dobrze.
Susan budzi się w szpitalu po wypadku samochodowym, w którym straciła część wspomnień. W jej pamięci zostały jednak wydarzenia z młodych lat, kiedy to jej chłopak został brutalnie zamordowany, w czasie rytuału wstąpienia do studenckiego bractwa. Jaki związek mają tamte wydarzenia z wypadkiem kobiety, co wspólnego ma z tym miejsce jej pracy? Na te pytania stara się usilnie znaleźć odpowiedź, a w szpitalu zaczynają dziać się dziwne i przerażające rzeczy.
Koontz nie zawiódł mnie swoim stylem pisania. Książkę dosłownie połknęłam, nie mogąc się od niej oderwać. Dobrze budowane napięcie, które stopniowo wzrasta. Pojawiają się elementy z dreszczykiem, które nieźle mieszają w głowie. Powoli nie wiemy, czy mamy do czynienia z fantastyczną powieścią grozy, thrillerem psychologicznym, a może kryminałem? Czy zakończenie mnie zaskoczyło? I tak i nie. W pewnym sensie spodziewałam się czegoś w tym stylu, tylko im dalej brnęłam w książkę, tym mniej wszystko było logiczne. Na końcu stwierdziłam, że rozwiązanie jest bardzo naciągane i to mocno osłabiło moją ocenę.
Nie mogę jednak powiedzieć, że dobrze się nie bawiłam. Polubiłam większość bohaterów. Logiczne myśląca Suzan jest fizykiem, zawsze radziła sobie sama. Teraz jest zdana na łaskę lekarzy, a ją samą stopniowo ogarnia szaleństwo. Podoba mi się, jak zostało ukazane jej podejście do sytuacji, lęk i mimo wszystko ciągłą niezłomność. Pozostali bohaterowie natomiast świetnie wpasowują się w atmosferę książki. Czytelnik stale się zastanawia czy ma do czynienia z troskliwymi lekarzami, czy też oszustami, a może kimś pozaziemskim. Wkrada się tu powoli element lekkiej psychodeliki.
Nie podobało mi się natomiast ogólne podejście do motywu chorób psychicznych. Trochę za bardzo zostały ukazane jako najgorsza opcja. O ile rozumiem, że bohaterka książki może mieć sceptyczne podejście do skuteczności psychiatrii, tak tu cała powieść trochę to podkreśla.
Podsumowując, nie jest to kolejna książka autora, którą będę się zachwycać, bo ma zbyt wiele rzeczy, które mi się nie podobały. W tym szczególnie naciągane zakończenie. Jednak ciągle jest to powieść dobrze napisana, utrzymująca dreszczyk grozy i przede wszystkim wciągająca.

 

 Podziemny krąg 1999

 

Klasyk, którego do tej pory jakoś nie miałam okazji obejrzeć (ja ogólnie jestem do tyłu z filmami, jakoś łatwiej mi wybierać książki). Tu jednak stwierdzam, że naprawdę warto, choć na początku myślałam, że nie odnajdę się w filmie o ulicznych walkach, mężczyzn, którzy odnajdują się w swojej brutalności. Ten film ma jednak zupełnie inną głębię. 

Główny bohater cierpi na bezsenność. Mimo dobrze ułożonego życia każdy jego dzień wygląda tak samo. Ukojenie znajduje w grupach wsparcia ludzi śmiertelnie chorych. „Kiedy ludzie myślą, że umierasz, naprawdę słuchają cię, zamiast czekać, aż dopuścisz ich do głosu”.

Tam znajduje chwilowo sens, który jednak łatwo jest zaburzany. Następnie poznając Taylora — zupełne swoje przeciwieństwo, odnajduje się w bijatyce i bólu. Zakładają tajny klub pięściarski, który stopniowo zaczyna przekraczać granice społecznych norm. 

Film jest mocno psychologiczny, już nawet pomijając sam fakt tego, co dolega bohaterowi, mamy całą masę motywów, które wymagają głębszego zastanowienia. Szukanie swojej tożsamości, wady współczesnego świata, problemy mężczyzn, samotność, samobójstwo, uzależnienia, walka z systemem, miłość, przyjaźń, wszystko pokazane w niebanalny sposób. Zakończenie może wydawać się naciągane, ale myślę, że musiało być po prostu mocne, żeby dopiąć to wszystko. Jeśli ktoś jeszcze nie oglądał, gorąco polecam.

 

 

W nieskończoność 2021

 

Usłyszałam, że ten film był strasznym gniotem i stwierdziłam, że muszę go obejrzeć. To mój mózg nie oceniajcie. Dziękuję przyjacielowi, który męczył się ze mną na tym filmie, oglądając go drugi raz (tak, to on mi go tak pięknie polecił).

Ogółem film nie jest zły, jak ktoś nie jest uczulony na dużą ilość absurdu i przesadzonych efektów. Samochody przebijające ściany, skakanie na samolot i przebijanie skrzydła kataną... Naprawdę muszę wymieniać więcej? :P.

Może co nieco o fabule. Evan ma zdiagnozowaną schizofrenię, męczą go sny tak realne, jakby były wspomnieniami, nie rozpoznaje swojej twarzy w lustrze, ma wiedzę i umiejętności, których nigdy się nie uczył. Niestety choroba nie pozwala mu znaleźć pracy i aby zdobyć leki, wykonuje miecze na zamówienie. Kiedy popada w konflikt z prawem, poznaje grupę, która uświadamia mu, że jego wspomnienia pochodzą z poprzedniego życia. 

Sam pomysł nie był zły i mimo absurdalnych scen, które pojawiały się co chwilę, nie oglądało się źle. Można powiedzieć, że to dobry film, by obejrzeć ze znajomymi i pośmiać się tam, gdzie śmiać się nie powinniśmy, bo w sumie komedia to nie jest :P.

Szpital, podziemne bijatyki i reinkarnacja. Co łączy te wszystkie wątki? Otóż każdy z głównych bohaterów zastanawiał się, czy jest chory psychicznie, czy też dzieją się wokół niego jakieś niestworzone rzeczy. 

Ciężko diagnozować zmyślone postacie, w ostatnim tytule pojawia się hasło schizofrenia i można by ten motyw przypiąć bardzo ogólnikowo oczywiście. O ile sama choroba to bardzo obszerny temat i moim zdaniem okropnie nierozumiany przez społeczeństwo, to niektóre jej objawy okazują się wielką inspiracją dla twórczości. Ba, sami schizofrenicy to często niezwykli artyści. To, co tutaj podałam to tylko 3 losowe tytuły, z którymi zapoznałam się w ostatnim czasie. Gdybym chciała rozszerzyć sam wątek ogólnie, musiałbym spędzić tu trochę czasu. 

(ostatnio dowiedziałam się, że trochę czasu to dokładnie 200 dni, miejmy to na uwadze :P)

 

 

 

Dlatego posłużę się trochę Wami i pytanie do Was: Czy spotkaliście się z książkami/filmami z wątkiem choroby psychicznej, która okazuje się czymś fantastycznym, lub odwrotnie fantastyką, która wyjaśnia się chorobą psychiczną? Ja już mam w głowie kilka tytułów, ale zostawię je na inny moment :). Oczywiście postrajmy się w komentarzach nie spojlerować zbyt mocno. 

Tradycyjnie autoreklama na Vinted, OLX i Allegro nowe maskotki i możliwość zakupu mojej książki. Zapraszam również na Pracownię Kotołaka