Przez dzieci pisane

 Mówi się, że dzieci jak ryby głosu nie mają. Może po prostu czasem nikt je do głosu nie dopuszcza. Spójrzmy dziś na świat oczami dzieci i przekonajmy się jak wiele możemy w tego wyciągnąć. 

Eric-Emmanuel Schmitt "Oskar i pani Róża"

Książka niedługa. Na jeden dzień, na godzinę, na chwilkę. Warto jednak tę chwilkę poświęcić, bo zostanie z nami na całe życie. Ta krótka historia pisana w formie listów małego chłopca do Boga nauczy nas czegoś, co przyda się każdemu. Każdego z nas bowiem kiedyś to czeka. „Oskar i pani Róża” to książka, która nauczy nas umierać.
Można sobie zadać pytanie, czy naprawdę ktoś musi nas tego uczyć. Czy jest nam to do czegoś potrzebne? Raczej nie chcemy myśleć o tym, co nieuniknione. Jednak może przyjść taki dzień kiedy świadomość śmierci zawita do nas nieproszona.
10-letni chłopiec choruje na białaczkę, a lekarze nie dają mu szans na przeżycie? Swoje ostatnie dni spędza w szpitalu. Tam pomaga mu Pani Róża. Kobieta o nietypowym, ale szczerym podejściu do życia, opowiada swoje przygody byłej zapaśniczki.
Pani Róża dodaje do opowieści dużo humoru. Śmiałam się w głos, czytając jej historie. Kobieta pomaga chłopcu odnaleźć się w trudnej sytuacji. Proponuje mu, by zaczął pisać listy do Boga. Oskar, choć wychowany w ateistycznej rodzinie postanawia spróbować.
Mogłoby się wydawać, że w tym momencie książka nabierze charakteru mocno religijnego. Niekoniecznie. Moim zdaniem jest świetną pozycją zarówno dla osób wierzących, jak i niewierzących. Wiara jest bardzo ważnym elementem, który od zawsze pomagał ludziom w pogodzeniu się ze śmiercią. Nie wyobrażam sobie, żeby ten watek mógł zostać tutaj pominięty. Jednocześnie nie chodzi tutaj tylko o samego Boga i to jak ingeruje (bądź też właśnie wcale tego nie robi) w życie chłopca. Ważniejsze jest to, jak Oskar sam odbiera swoje życie. W jaki sposób zaczyna je prowadzić, a wszystko to zapisuje właśnie w owych listach.
Przy tej książce dużo się śmiałam, wywołała u mnie też łzy, ale najważniejsze, że jeszcze długo po zakończeniu lektury o niej myślałam. Spokojnie mogę ją określić jako – wyjątkowa. 

 

 Anne Frank "Dziennik"

 Mieliśmy próbę autora spojrzenia na świat oczami dziecka. Teraz zróbmy coś ciekawszego oddajmy pióro dziecku, któremu również śmierć zagląda w oczy...

Autentyczne zapiski żydowskiej nastolatki ukrywającej się w czasie II Wojny Światowej. Kiedy w 1942 r. rodzinie Anne zaczęło zagrażać wywiezienie do obozu koncentracyjnego, jej ojciec zorganizował kryjówkę w dawnej oficynie.
Dziennik rozpoczyna się jeszcze przed ukryciem się i opisuje życie wesołej 13-latki, jej szkolne perypetie, nawiązane przyjaźnie i bliższe znajomości. Kończy się natomiast trzy dni przed schwytaniem dziewczynki. Ma ona wówczas 15 lat. Jej wspomnienia niosą ze sobą bardzo dużo wartości.

Jest przekazem historycznym na temat sytuacji żydów, przebiegu wojny słuchanego w radiu, zachowań ludzi, prób ucieczki. Dobrze nakreślony również motyw psychologiczny. Uczucia i trudności towarzyszące ukrywającym się rodzinom. Próby zachowania normalności w obliczu ciągłego zagrożenia. Ciężko sobie ot, tak wyobrazić jak wyglądało wtedy życie ludzi.

Dziennik jest wyjątkowy dlatego, że jego autorka była wyjątkowa. Dziewczynka bardzo dojrzała jak na swój wiek. Mimo strachu i niepewności jest pełna optymizmu. Pokazuje, że nawet w takiej sytuacji można mieć swoje hobby, uczyć się, żartować, przeżywać pierwsze miłości. Doskonale ukazuje, czym jest niegasnąca nadzieja.

Anne jest dojrzewającą nastolatką. Często nierozumianą. Pod kątem pewnych problemów dorastających dzieci jest ciągle aktualna, chociaż wojna się już skończyła.

Polecam tę książkę tym którzy interesują się faktami z tego okresu. Młodym ludziom, którzy szukają motywacji i autorytetu wśród rówieśników. Także dorosłym mającym nastoletnie dzieci. Książka pozwala spojrzeć na siebie ich oczami. Jak często my dorośli nie potrafimy słuchać, jacy jesteśmy śmieszni gdy kłócimy się o głupoty, a nie dostrzegamy rzeczy ważnych. To dzieci czasem lepiej rozumieją prawdziwą przyjaźń, miłość i wartości rodzinne.

Mam nadzieję, że wspomnienia Anne pomogą niektórym osiągnąć to, co ta dziewczynka próbowała, niestety niedane jej było dokończyć. Być po prostu sobą i dorosnąć w zgodzie z własnymi aspiracjami i poglądami na świat, nie dostosowując się do innych. 

 

Wersje filmowe 

Po przeczytaniu książki często lubię obejrzeć ekranizację. Oskara i pani Róży są dwie starsza i nowsza. Nowszej nie miała okazji obejrzeć. Jednak już po samym opisie widać, że odbiega ona zacznie od książki <link na Filmweb>. Mniej znanym filmem jest starsza produkcja, na którą natknęłam się na yt <link>. Trwa niecałe 50 min i może nie ma wszystkiego, ale mocno trzyma się z książką :). Polecam gorąco i ostrzegam, można wylać trochę łez. 

Ekranizacji Dziennika jest bardzo dużo, ja jednak wybrałam coś innego. "Anne Frank Historie równoległe" Dokument na Netflixie wspominający różne osoby, które przeżyły obóz koncentracyjny a w tle historia tej właśnie dziewczynki, której się to nie udało, ale zostawiła po sobie pamiątkę. Najciekawszą jednak rzeczą w reportażu była wizyta w kryjówce Anne Frank. Można było zobaczyć, jak naprawdę wyglądało miejsce opisane w książce. Teraz stoi puste i jest udostępniane do zwiedzania. 

 

Na koniec do tematu dorzucę moją książkę również. Dlaczego? Pisana jest w formie pamiętnika, a jej początek to wspomnienia właśnie małego chłopca. Co jednak ważniejsze porusza temat wpływu dzieciństwa na dorosłe życie. Niektóre rzeczy mogą zostać z nami na zawsze i warto o tym pamiętać. 

Chcecie poznać trochę dzieciństwo głównego bohatera i otrzymać trochę humoru w temacie, który koniec końców nie jest łatwy? Zapraszam do przeczytania darmowego pierwszego rozdziału. Link do niego znajdziecie w stopce bloga. Możecie też przekartkować sobie książkę (możliwe, że w wersji na telefon nie działa).

Przy okazji możecie mi zdrówka życzyć, bo właśnie królową zostałam. Jeśli wiecie co mam na myśli ;)