Ksiądz na motocyklu i Klęska Rozumu

Mam dzisiaj dla Was dwie książki i film. Wszytko totalnie o czymś innym a jednak znalazłam coś co je łączy 😁 (a bo ja taka mądra jestem, no wiecie)

 1. "Dziennik Czasu Plagi" Andrzej Ziemiański (na szczęście z wirusem nie ma nic wspólnego)

Powiem szczerze, że nie wiedziałam co napisać w recenzji tej książki. Po tytuł sięgnęłam z uwagi na autora, którego bardzo cenię. O ile początek nawet wciąga lekkim piórem Andrzeja Ziemiańskiego, tak później czytało mi się coraz gorzej. Książka niedługa niecałe 200 stron małego formatu. Mogłaby zająć jeden dzień, a czytałam ją prawie miesiąc. Liczyłam może po ciuchu, że zakończenie mnie usatysfakcjonuje, jednak pod koniec już się chyba we wszystkim pogubiłam.

Sama postać głównego bohatera mogłaby być ciekawa, trochę znudzony życiem i zmęczony ludźmi nauczyciel udający idiotę na własną korzyść. Ma udać się do strzeżonej przez wojsko strefy odgradzającej ludzi od miejsca terroru i zamętu, by badać tam nowe dialekty. 

Sprawa jednak się komplikuje i Ramsay trafia do opustoszałego miejsca rządzącego się swoimi prawami. Szybko przyłącza się do grupy motocyklistów walczących z wyznawcami nowej religii. 

 Bohater próbuje odnaleźć siebie w całym tym zgiełku, gdzie wiele rzeczy tak naprawdę trudno ogarnąć umysłem. Chwilami fabuła staje się zbyt przynajmniej moim zdaniem bezsensowna. Dużo rzeczy nie potrafiłam zrozumieć, do czego właściwie się odnoszą. Niedokończone filozoficzne rozważania i strzelaniny.

Co jednak na plusy tej książki? Na pewno humor, którego autorowi nie brakuje. Dobre opisy motocykli i tego co można na nich robić. Wizja postapo z końca książki również była ciekawa, lecz myślę, że można było ją lepiej wykorzystać.

Podsumowując, da się przebrnąć, ale uważam, że inne książki autora są o wiele bardziej godne polecania. 

2. Film "Ksiądz" 2011

W wymienionej wyżej książce występowała postać pastora motocyklisty. Od razu przypomniał mi się ten film i postanowiłam do niego wrócić. Tutaj też występuje postać gotowego do walki duchownego na wypasionym motocyklu. 

Klimat również apokaliptyczny z wątkiem religijnym, ale jak dla mnie o wiele lepszym. Ponoć na podstawie komiksu, którego niestety nie miałam okazji przeczytać. 

Świat atakowały wampiry, ale nie te przystojniaki, tylko potworne kreatury, których nie chciałoby się  do łóżka zaprosić. Jak dla mnie postacie na plus. Do walki z nimi przeszkolono specjalną grupę księży, którzy niestety zostali na bezrobociu, kiedy wojna się skończyła. 

Kościół stara się utrzymać kontrolę nad wszystkimi ludźmi. Nie dopuszcza do siebie informacji, że wampiry mogły wrócić. Kiedy potwory porywają młodą Lucy, jej wujek postanawia wyrzec się Kościoła, a nawet samego Boga, by ją ocalić. 

Fabuła nie jest skomplikowana i niczym specjalnym nie zaskakuje, bohaterowie też może jakoś mocno się nie wyróżniają. Mimo wszystko ogląda się całkiem przyjemnie. Jest klimat, który fenom gatunku powinien przypaść do gustu.

Oglądał ktoś?

 

3. "Klęska rozumu" Marcin Król

Może ostatnią pozycję wtrąciłam tu trochę na siłę, jednak tu też mamy terror i filozoficzne rozmyślania, tyle że historyczne :)

Klęska rozumu – to niedługa, lecz pełna istotnych przemyśleń książka o najważniejszych historycznych wydarzeniach XIX i XX w.
Autor nie skupia się na ogólnych wydarzenia, które wszyscy znają, lecz na motywach jak do nich doszło i co z nich wynikło. Opisuje zachowania ważnych osób, które w różny sposób wpłynęły na losy świata. Jednocześnie pokazuje, jak wiele potrafiły zdziałać tylko słowa, czyste przypadki i ludzka głupota.
Zaczynamy od terroru i przyjrzenia się czystej nieuzasadnionej ludzkiej brutalności. Przyglądamy się ludzkiej naturze i temu, jak powstawał terror z kilkoma szokującymi przykładami.
Marcin Król dużo mówi o I i II wojnie światowej. W szczególności jednak o tym, co działo się po nich. Nieudolne często próby ustanowienia pokoju tak by wszyscy byli zadowoleni. Pokazuje jakie absurdy, bezsensowne kłótnie wynikały podczas kongresów, jakie ustalenia nie przyniosły niczego dobrego.
Pokazuje, jak słowa tworzyły o wiele więcej zła niż niektóre czyny. Jak wielkie zbornie nie zostały należycie osądzone. Ile sądów było niesprawiedliwych albo po prostu głupich.
Przyjrzymy się też burżuazji i wszystkim jej negatywnym cechom. Autor odsłania to, co często było ukryte po ładną otoczką.
Na końcu schodzi do demokracji, którą też uważa za niedopracowany ustrój.
Szybka, napisane z lekkim humorem książka, która otwiera oczy na wiele spraw. Pokazuje, że nawet przy wielkich i poważnych sytuacjach nie zawsze postępowaliśmy zgodnie z rozumem.

Dziś tak czytelniczo skromnie i jakościowo i ilościowo, na dodatek liczba stron również mała. Mimo to powoli na nowo wciągam się w czytanie. Jednak jesienią pod kocykiem bardziej ciągnie w stronę książek. A jak u Was? Jak spędzacie deszczowe wieczory?