Niekończąca się Historia

Ostatnio postanowiłam wrócić do książki z dzieciństwa, z której prawdę powiedziawszy już niewiele pamiętałam. Dzięki temu mogłam przeżyć tą historię od pocztu. Historię, która się nie kończy.

„Niekończąca się historia”

Książka, którą można podzielić na dwie historie (nawet dwa razy :P).

Bastian Baltazar Buks – ani przystojny, ani silny, ani odważny. Ciężko z niego zrobić bohatera fantasy. Nie mieszka też w magicznym świecie, ale w takim zwykłym, szarym, współczesnym. Nie ma mamy, z ojcem nie dogaduje się dobrze, w szkole mu dokuczają. Chłopak woli uciekać w świat książek. Tam czuje się bezpiecznie, a jednocześnie może przez chwilę być kimś innym. Pewnego dnia kradnie z antykwariatu tajemniczą „Niekończącą się historię” i zamyka się z nią na strychu szkoły.

Książka pisana jest dwoma kolorami czcionki by oddzielić wydarzenia dziejące się w świecie rzeczywistym i w Fantazjanie. Magicznej krainie, o której czyta Bastain.

Fantazjana jest w niebezpieczeństwie. Powoli pochłania ją nicość. Jednak tu mamy innego bohatera. Atreju choć w wieku Bastiana jest dzielny i odważny. Oddany całkowicie Dziecięcej Cesarzowej wyrusza na powierzoną mu misję, choć jest ona niejasna i pełna niebezpieczeństw.

Pierwsza część „Niekończącej się historii” opowiada właśnie w głównej mierze o przygodach Atreju. Wyprawa pełna niebezpieczeństw, magii i tajemnic wciągnie zarówno młodszego, jak i starszego czytelnika. Mamy do czynienia z niezwykłymi pobudzającymi wyobraźnie stworzeniami i miejscami. Przeżywamy chwile niebezpieczeństw, smutne i wzruszające. Razem z nami wszystko przeżywa chłopak, ukryty na strychu tak jak my trzymając książkę w ręku. Gdzieś między tymi wszystkimi wydarzeniami ukryte są przesłania. Autor po ciuch szepcze nam do ucha, czym tak naprawdę jest Fantazjana i grożące jej niebezpieczeństwa. Czeka czy damy radę wciągnąć się w ten magiczny świat, wziąć udział w przygodzie i wyciągnąć z niej wnioski.

Bastian w końcu się wciąga i zaczyna się druga przygoda tym razem z jego udziałem. Po wielkim puncie kulminacyjnym i jakby zakończeniu części opowieści zastanawiałam się, dlaczego jest ona kontynuowana. Akcja zwalnia i wyruszamy w podróż po Fantazjanie, która, choć wciąż magiczna wydaje się chwilami naciągana. Przez myśl mi nawet przeszło, czy autor nie chciał czasem stworzyć faktycznie niekończącej się historii, gdzie przygoda goni przygodę, ale nie ma w tym żadnej głębszej fabuły.

Mylne jednak jest to stwierdzenie, gdyż druga część jest równie ważna a może nawet ważniejsza od pierwszej. Tu już nie chodzi tyle o samą przygodę a o to, co dzieje się we wnętrzu naszego bohatera. Dalszy ciąg „Niekończącej się historii” jest próbą zrozumienia siebie, odkrycia swojego prawdziwego ja, próbą charteru. Auror przygotował nam masę przesłań i to od nas tak naprawdę zależy, co wyciągniemy z tej książki, w którym fragmencie się odnajdziemy, czy wnieśmy coś z Fantazjany do naszego realnego świata.

Powiedziałbym nawet, że ta część jest bardziej dla starszych czytelników, nieco mroczniejsza, wymagająca większego zastanowienia się. Sama przyznaję, że z dzieciństwa w pamięci utknęły mi tylko przygody Atreyu i bardzo niewiele z tego, co działo się później.
Mimo wszystko „Niekończącą się historię” polecam wszystkim i młodszym i starszym, możliwe, że każdy odnajdzie w niej coś innego. Może to będzie wielka przygoda a może spojrzenie na własne życie i nasz nieidealny świat i istniejący gdzieś obok świat wyobraźni.

Na chwilę chciałbym jeszcze zatrzymać się przy adaptacjach Niekończącej się opowieści (Tu tytuł inaczej przetłumaczony) . Powstały trzy filmy, serial i film animowany.

Pierwszy film jest najwierniejszy książce i najbardziej znany. Mimo to jednak opowiada tylko pierwszą część historii, czyli przygody Atreyu czytane przez Bastiana. Z jednej strony nie dziwię się twórcom. Ta część historii jest łatwiejsza w odbiorze, nadaje się na film przygodowy także dla młodszych widzów.

Jak na możliwości tamtych czasów wizualnie pięknie wykonany. Nawet teraz całkiem przyjemnie mi się oglądało. Nie wiem, czy wciągnąłby młodszych widzów, są mroczniejsze, smutne sceny. Zapewne nie trafiłby do każdego. Było sporo różnic z książką, wiele scen zostało wyciętych. Brakowało mi ich, ale można jednak na to przymknąć oko. Jak wspominacie film? Jeśli jesteście z mojego rocznika lub starsi znacie go na pewno, tak samo, jak tę piosenkę:

No dobrze, „Niekończąca się opowieść” przedstawiała pół książki. Mamy drugi film: „Niekończąca się opowieść II: Następny rozdział”.

Wydawać, by się mogło, że skoro pierwszy film opowiadał połowę książki, to drugi przedstawi nam ciąg dalszy. Skłamałabym, mówiąc, że oba te twory nie mają ze sobą nic wspólnego. Pojawiają się postacie, sceny czy motywy zainspirowane drugą częścią książki. Niestety to wszystko. Twórcy filmu wykorzystali treść, by stworzyć coś własnego. Film nie jest zły, choć oceniam go słabiej od poprzednika (szczególnie gra aktorska wypada trochę gorzej). Rozumiem zamysł, by wykorzystać motywy, a nie tworzyć czegoś tak filozoficznego, jak w książce. Fabuła, która trochę bardziej przypomina przygodę, niby się udała, ale wykonanie mogłoby być lepsze. Nie mniej zachęcam, jeśli ktoś tęskni za światem fantazji, by poznać i tę wersję. Doszukiwanie się powiązań było nawet ciekawe.

Mamy trzeci film. Niekończąca się opowieść III: Ucieczka z Krainy fantazji. Na początku myślałam, że przez piskliwe głosiki dubbingu tego nie obejrzę, ale jakoś się przyzwyczaiłam. Tu już twórcy postawili całkowicie na swoje pomysły. Tata Bastiana żeni się ponownie, a chłopak zyskuje przyrodnią siostrę. Przeprowadzają się także do nowego miasta, a w nowej szkole żądzą „źli”. Banda szkolnych łobuzów zaczyna mieć wpływ także na krainę fantazji i Bastian musi ocalić oba światy.

Tu postawiono na młodszych odbiorów, więcej humoru, inne wykonanie. Sam motyw przejdzie, ale to, co zrobili z postaciami, zepsuło cały klimat. Może do nowych (wtedy, bo nie wiem jak teraz) widzów ta część trafiła, ale fani „Niekończącej się opowieści” mogli poczuć się rozczarowani. Efekty słabe (tu możliwości były większe). Bohaterowie stają się swoimi parodiami dla odrobiny humoru.

Serial "W krainie Niekończącej się opowieści" zaczęłam oglądać, licząc na to, że może będzie bardziej wierny książce. Niestety tu się przeliczyłam. Opowiada historię od początku, całkowicie ją zmieniając. Przeskakujemy ze świata Bastiana, do Świata Fantazji i tu, i tu mamy różne wątki. Na początku wydaje się, że historia Atreyu przynajmniej pójdzie w dobrą stronę, jednak wątki zostały rozbudowane, dodając nowe postacie i co chwilę całkowicie gubiąc główną fabułę.
Można się tego spodziewać już w pierwszych scenach. Bastian grający w grę? Atreyu i Dziecięca Cesarzowa dorośli? W końcu jakaś latająca machina, by stworzyć wątek miłosny? No cóż....
Mimo wszystko powiem, że i tak serial jest lepszy od dwóch kontynuacji filmu. Po prostu lepiej wykonany, ciekawie odegrane role, przyjemnie się ogląda. Lepiej go jednak traktować jak osobny twór i nie porównywać do książki.

Jako bonus został mi jeszcze serial animowany. Obejrzałam jednak tylko jeden odcinek. Nie podoba mi się kreska i tyle. Nie poradzę, jak coś mi wizualnie nie podchodzi w animacji, to nie oglądam. Już nie mówiąc o tym, że nie ma polskiej wersji.
Na podstawie pierwszego odcinka mogę tylko stwierdzić, że historia opowiada o dalszych losach Bastiana, który wraca do krainy Fantazji, gdy ta jest w niebezpieczeństwie. Pojawiają się postacie z książki i te użyte w filmach i będące tylko w książce, co jest dla mnie na plus. Fabuła bardzo dziecinna, typowo bajkowa. Jeśli komuś bardzo brakuje tego świata, może się pokusić, na You Tube znajdzie :)

Czytaliście? Oglądaliście adaptacje? Jeśli tak, to które i co o nich sądzicie? :)