Kiedy treść nie zachwyca tak jak forma jej przekazu

Cześć kochani! Dziś mam dla Was książkę, film i wzmiankę o pewniej animacji. Z pozoru nic je nie łączy ale mają pewną cechę wspólną. Przejdźmy jednak do konkretów:

David Mitchell "Atlas Chmur"

Atlas chmur oglądałam dawno temu ale pamiętam, że po filmie obiecałam sobie, że książkę też przeczytam. Minęło kilka lat nim dorwałam ją przepadkiem w bibliotece. Nawet dobrze, bo film już trochę uleciał z pamięci i mogłam zachwycić się powieścią od nowa. 

 

Jest to niestety jedyna książka, którą przeczytałam w styczniu. Brak czasu, czasem i chęci powodowany zmęczeniem, kazał mi odkładać ją na później. A to nie jest książka na rozluźnienie, szybkie przeczytanie i dobrą zabawę. Nad Atlasem chmur warto trochę posiedzieć w skupieniu, by wszystko wyłapać, przyzwyczaić się do specyficznego języka i różnych form przedstawienia treści.

Różni ludzie, w różnych epokach przedstawiają swoje historie w różny sposób. Mamy dziennik podróżującego notariusza. Listy niespełnionego kompozytora do swojego kochanka. Przygody dziennikarki uwikłanej w śledztwo. Przezabawną opowieść o ucieczce. Wstrząsający wywiad genetycznie zmodyfikowanej kelnerki. Wszystko to przerwane, urwane nawet w połowie zdania by na środku umieścić upadek cywilizacji i wrócić do poprzednich tworów. Każdy z bohaterów poznaje historię innego. Dzięki temu książka tworzy spójną całość gdzie nic nie jest przypadkowe. 

 

Fabuła Atlasu Chmur może nie jest czymś, co mocno zachwyca i wciąga, ale jej forma i przekaz naprawdę zasługują na uznanie. Książka wymaga większego skupienia, by wyłapać wszystko to co najważniejsze. Jednak myślę, że warto jej poświęcić trochę czasu. Zastanowić się także nad tym, jak duże znaczenie ma wszystko to, co robimy. Mamy wpływ na losy innych, na przyszłość, a jednocześnie czasem jesteśmy tak bardzo egoistyczni i żądni władzy, że całą tę przyszłość niszczymy. 

"Ból i Blask"

W ramach organizowanego kina konesera w moim miasteczku miałam przyjemność zapoznać się z filmem "Ból i Blask". Film przedstawiający życie i wspomnienia znanego reżysera Salvadora Mallo w czasie jego kryzysu twórczego. Jednocześnie w jednym z wywiadów reżyser tego filmu Pedro Almodóvar przyznaje, że to opowieść o nim.

Znów nie tyle fabuła mnie tu zachwyciła co wykonanie i przesłanie. Sposób ukazania bólu, który nieustannie towarzyszy reżyserowi. Jego grzechy i ucieczki do wspomnień.

Wizualnie możemy się zachwycić domem reżysera pełnym sztuki i mieszkaniem w jaskini będącej częścią wspomnień. Wioska z dzieciństwa Salvadora jest czymś co pozostaje w pamięci. Antonio Banderas znakomicie odegrał swoją rolę ale praktycznie większość postaci miała swój urok, charakter. 

Film daje nadzieję, że niezależnie od tego w jakim jesteśmy wieku, w jakim stanie, jak bardzo siebie skrzywdziliśmy zawsze możemy się pozbierać i zacząć od nowa. Trzeba tylko znaleźć to coś co nas trzyma przy życiu. To nasze natchnienie.

Została mi jeszcze animacja, która znów zachwyciła mnie bardziej pod kontem wizualnym niż samą treścią jest to "Destino" Disneya.

Animacja miała powstać w ramach współpracy Walta Disney'a z Salvadorem Dali, jednak jej tworzenie znacznie się przedłużyło. Kocham wszelkie animacje, które stworzył Disney (o filmach się na razie nie wypowiem ;p), zachwyca mnie także surrealizm, który przedstawia na swych obrazach Salvador Dali. Mimo o animacji nie słyszałam i pewnie kompletnie bym ją przegapiła, gdyby nie pewien blogowy Biały Kruczek. 

Nie zrecenzuję tej animacji tak dobrze, jak ta blogerka dlatego odsyłam was do niej po wszelkie szczegółowe informacje <Babeczka z Kruka>

Zainteresowanych samą animacją natomiast zapraszam na seans: <YouTube>

Znacie jakieś inne dzieła, w których treść aż tak bardzo Was nie zaciekawiła, ale całość i tak wyszła wspaniale? Może książka, której język zachwycał, choć tak naprawdę była średnia albo film gdzie urzekł Was tylko obraz i dźwięk?



A tak odchodząc od tematu, zapraszam do przeczytania kolejnej recenzji mojej książki <link>. Serdecznie dziękuję Eli Rogalskiej :)