Wszyscy święci

 Zdjęcia właściwie niezwiązane z treścią, dla osób, którym nie chce się czytać :P Dyniowo:

Klaudia piszcząc radośnie, przebiegła główną ścieżką cmentarza, następnie w bok i slalomem między grobami. Maleńka siostra Basia szybko przebierała swymi pulchnymi nóżkami, lecz nie miała szans jej dogonić. Kuzyn Robert czaił się za studnią, by przestraszyć dziewczynki, gdy tylko się zbliżą. Dzieci sąsiadów dopiero weszły na cmentarz, a już rzuciły się w wir zabawy.
– Ostrożnie Gabrysiu. Nie postrącaj świeczek – zawołała mama jednej z dziewczynek.
– To tylko dzieci niech się bawią. Babcia zapaliła najładniejszą świeczkę na grobie tuż obok przyniesionego wcześniej wieńca. Robiła go sama cały wieczór – Widzisz stary pierniku, w życiu od ciebie kwiatka nie dostałam, a teraz ja ci muszę kupować – zaśmiała się, ale nie umknęło niczyjej uwadze, że z tęsknotą pogodziła pacami nagrobek.
– Klaudia, Baśka chodźcie tu – zawołała mama i podała dzieciom małe świeczki. – Tam w kartonie jest jeszcze dwadzieścia, poszukajcie grobów, gdzie jest najmniej zniczy. Tylko pamiętajcie: Klaudia zapala, a Basia ustawia, żeby się żadna nie poparzyła.
Inne dzieci zaraz rzuciły się na pomoc. Zadanie nie było łatwe, cmentarz dosłownie cały błyszczał od najtańszych, małych zniczy. Groby pozawalane wieńcami jak w dniu pogrzebu. Nawet tych zapomnianych, pogrzebanych gdzieś na obrzeżach rozświetlało światło pamięci.
– Wiesz, kto to był?
– Nie, ale pomodlimy się za niego.
– Wieczny odpoczynek...
– Robert nie biegaj tak między grobami, bo Cię jakaś zmora złapie.
– Zmora! Kryć się! – krzyknął chłopiec i wszystkie dzieci podchwyciły zabawę.
Babcia nie przejmując się tym zbytnio, wyjęła herbatkę w termosie i zaczęła częstować ludzi dookoła. Mietek zaczął opowiadać o swojej ciotce, która do 80-tki skakała po drzewach, a umarła we własnym łóżko w spokojnym śnie. Mimo smutnego tematu zapoczątkował falę rozmów, wspomnień, śmiechów. Dołączali inni, każdy z każdym się witał. Przyjechali goście z daleka, trzeba było ich ugościć. Tej nocy zapowiadało się mocne ucztowanie.

Basia jak przez mgłę pamiętała te chwile, kiedy poprawiała córce szalik. Tradycja Wszystkich Świętych nie umarła, choć wielu z tych ludzi już na świecie nie było.
– Czemu nie mogłam iść na Halloween? – Mała Zuza wierciła się, nie pozwalając założyć sobie czapki.
– Zimno jest – mama w końcu wcisnęła ją na głowę niesfornej córki. Pogoda w tym dniu wyjątkowo się popsuło. Wiał coraz silniejszy wiatr. – Ubierz te nowe buciki.
– Ale dlaczego? Koleżanki poszły.
– To nie jest polskie święto. Słyszałaś, co ksiądz mówił na religii. Nie będziemy obchodzić takich bzdur.
Mała obraziła się na całego. Nie odzywała się do mamy przez całą mszę. Co było, prawdę powiedziawszy Basi na rękę. Nie musiała jej upominać jak zwykle. Za to już na cmentarzu kilka razu musiała zwrócić jej uwagę, by zachowała powagę. Wiatr co chwilę strącał znicze i stroiki, niszczył wszystko, nad czym się tak napracowali. Grób babci w jej ulubionej kolorystyce, zapełniony kwiatami, znicze równiutko poukładane. Wszystko na marne.
Rozejrzała się po cmentarzu. Ludzie przychodzili na chwilę. Witali się, zapalali świeczki i uciekali do domów. Wszystkim było zimno. Widząc, że Zuza zaczyna pociągać nosem, odmówiła szybką modlitwę i zabrała ją do domu.

W nocy Mała nie mogła zasnąć, bawiła się swoją maską wampira, której mama nie pozwoliła jej założyć. A przecież robiła ja zupełnie sama prawie dwie godziny. To poczucie niesprawiedliwości wywołało w jej sercu głęboki żal, który z każdą chwilą przeradzał się w coraz większy gniew. W końcu zła na wszystkich założyła maskę, czarną pelerynę i wymknęła się z domu. Postanowiła, że nawet czapki nie ubierze.
Ledwo wyszła za drzwi, zaczynała żałować tej decyzji. Wiatr wył głośno, przelatując ulicami opustoszałego miasta. Idealnie Halloweenowa atmosfera, tylko nikt już nie da jej cukierków. Nie miała pojęcia dokąd pójść. Przypomniała sobie jak kiedyś była z mamą na cmentarzu wieczorem w dzień Wszystkich Świętych. Było tam naprawdę pięknie.
Kiedy jednak dotarła pod bramę, która skrzypiała przeraźliwie, od razu chciała zawrócić. Blask zniczy faktycznie oświetlał alejki, ale cmentarz ciągle wydawał się mroczny i smutny. Już miała zawrócić, kiedy zobaczyła tabliczkę „W czasie wichury obowiązuje kategoryczny zakaz przebywania na cmentarzu”. Po raz kolejny zła na zakazy przeszła przez bramę.
Dziwne, żeby zabraniać przebywania tu w takim dniu. Ludzi było pełno, a nikt nie miał nawet czapki. Zuza zobaczyła kobietę w pięknej sukni, rozmawiała z mężczyzną w koszuli i wydawało się, że wcale nie jest im zimno. Za to dziewczynka marzła coraz bardziej. Wszyscy ludzie, których mijała, wystroili się jak na przyjęcie. Jakaś para tańczyła, kilka osób miało w ręku kieliszki z szampanem. Na cmentarzu przecież nie wolno pić. Mama była zła na nią, kiedy wyciągnęła soczek. Najbardziej zszokował ja widok pani, która usiała sobie na nagrobku i wyciągała kwiaty z wazonu. Puszczała je z wiatrem, by rozwiały się po całym cmentarzu.
– Przecież zawsze mówiłam, że nie znoszę lilii.
Nagle ktoś znalazł się tuż przy niej.
– O wampirek – zawołał jakiś mężczyzna – uwielbiam Halloween! Chcesz zobaczyć mój kostium?
Przykucnął przed nią, łapiąc dziewczynkę za ramiona, a ta z przerażeniem dostrzegła, że tajemnicza postać nie miała oczu. Uśmiechnął się do niej, ukazując ociekające krwią zęby jak u drapieżnika. Z pustych oczodołów zaczęły wypełzać małe, białe robaczki. Zuza wrzasnęła głośnio i wyrywając się z jego objęć, zaczęła uciekać.
– Daj spokój dziecku. Żywi nie potrafią się już bawić – usłyszała jeszcze jakąś kobietę. – Smucą się na pokaz i udają, że tęsknią za nami.
Jeden ze straconych wiatrem zniczy przeturlał jej się między nogami. Tracąc równowagę runęła na ziemię, uderzając głową o nagrobek. Ostatnią myślą, jaka jej towarzyszyła była świadomość, że na tym grobie nie było ani jednej świeczki.

Zuza obudziła się w swoim łóżku, trzymając w dłoniach maskę wampira. Miała dziwne uczucie, że musi zapalić znicz komuś, kto ją uratował.

Wielki grzech popełniłam mieszając te dwa święta? Ten post miał pojawić się w Halloween, albo na Wszystkich Świętych. Mógł zostać publikowany przynajmniej na Zaduszki. Dlaczego jest dzisiaj? Odpowiem piosenką, bo...

Ta niedziela jest jak...