Śmierć i samotność

W zeszłym tygodniu obchodziliśmy Wszystkich Świętych, Halloween, Dziady — co kto wolał. Dziś porozmawiamy o tym, co łączy te święta: śmierci i jej aniołach – bardzo samotnych aniołach. Przedstawię dwa dzieła, które skłoniły mnie do różnych przemyśleń.

Ostatnio w bibliotece natknęłam się na książkę mało znaną, będącą debitem polskiej autorki Marii Jaskulskiej. „Anielica Śmierci” miesza w sobie odrobinę strachu i psychozy, ale w głównej mierze opowiada o śmierci i smutku. Daje okazję do zadumy i pewnych przemyśleń. Wszystko zależy od tego, jak odbierzmy tę książkę. Jest ona bowiem bardzo nietypowa.

Lila pracuje na recepcji w hotelu. Podczas jednej z nadzwyczaj spokojnych nocek w jej ręce trafia maszynopis powieści. Pewnie fanów literatury nie zdziwi fakt, że przed oddaniem właścicielom z wydawnictwa zapragnęła przeczytać to nieznane jej dzieło.

Całą noc zagłębia się w opowiadaniach, a my poznajemy je razem z nią. Występują tam różni bohaterowie i na początku nic ich nie łączy. Co gorsza, opowieści są urwane w połowie zdarzeń. Może być irytujące, prawda? Dla bohaterki również, lecz postanawia przeczytać całość i was też do tego zachęcam. Jeśli traficie na tę książkę, nie zniechęcajcie się początkowym bezsensem, gubieniem się w postaciach, przerwanymi wydarzeniami. Warto brnąć dalej. Stopniowo wszystko zaczyna się układać; dowiadujemy się, kto naprawdę jest bohaterką, choć nie powiem, że robi się całkowicie normalnie.

Anielica śmierci to podróż między światem fantastyki a psychologii. Właściwie można odbierać różnie opisane w niej wydarzenia. Na pewno jest to opowieść o ludzkiej psychice, różnych problemach, przede wszystkim samotności. Ludzie samotni zaczynają trochę inaczej odbierać rzeczywistość. Myślę, że książka dobrze pokazuje, jak bardzo ważny jest dla człowieka drugi człowiek. Warto zwracać uwagę na innych, którzy wydają się osamotnieni. To dla nich tak wiele znaczy.

Samotnych jest teraz bardzo dużo; nie zawsze są to osoby bez drugiej połówki i bez rodziny, choć i takich nie brakuje. Bywamy samotni wśród ludzi, niedostrzegani. Ludzie mniej chętnie zawierają nowe znajomości, cenią swoją prywatność, coraz więcej jest introwertyków. Czasem wystarczy jeden uśmiech, by ktoś nabrał odwagi.

Najgorsza jednak jest samotność w chwili śmierci. Kiedy już na nic nie ma nadziei, a my nie mamy się z kim pożegnać. To właśnie dostrzega pewien anioł. Trochę zagubiony w tym wszystkim, współczujący, kochający. Jet to jedna z najciekawszych postaci w powieści.

Prócz ludzi występują tu właśnie także istoty pozaziemskie wnikające w nasz świat. Mamy elementy fantastyczne, sceny walki, lecz myślę, że największa odbywa się tu w psychice bohaterów. Liczy się to, czy poddadzą się swoim lękom i słabościom, czy też spróbują w sobie coś zmienić. Dlatego w dużej mierze uznałabym tę książkę za obyczajową, jednak fani szczypty magii i zjawisk nadprzyrodzonych również nie będą zawiedzeni.

Momentami w książce panuje świetna atmosfera grozy i mimo iż nie jest to typowy horror, można poczuć lekki psychotyczny dreszczyk.

Było coś mało znanego, a teraz przeskoczę na coś, o czym słyszeli już wszyscy. Jakiś czas temu w kinach duży szum zrobił film „Joker”. Wypominałam o nim zaraz po wizycie w kinie na Facebooku. Jednak z racji tego tematu chciałbym jeszcze do niego wrócić. Niby ni jak się ma do tej książki. Dwie zupełnie różne historie, a jednak coś je łączy – mianowicie tytuł mojego posta.

Moim zdaniem świetny film, ale nie będę skupiała się na jego ocenie. Każdy zainteresowany albo sam obejrzał, albo naczytał się wystarczająco dużo opinii. Chciałbym się bardziej skupić na przesłaniu. Nie wydaje Wam się czasami, że nasz świat przypomina trochę ten przedstawiony w filmie? Czy czasami nie jesteśmy zbyt pogrążeni we własnych sprawach? Czy czasem ci, którym coś w życiu się udało, mają za nic tych, którzy spadli na dno? Czy nie odtrącamy tych, którzy zbytnio różnią się od nas?

Można powiedzieć, że smucę i przesadzam, można ciągle widzieć świat w różowych okularach, jednak trzeba się zamknąć na kilka rzeczy. Już nie pracuję w szkole, ale często nadal mam kontakt z dziećmi. Wiele razy spotkałam się z sytuacjami odtrącenia przez grupę rówieśniczą. Przyczyną były oceny, ubiór rodzina, trochę inne zachowanie, zainteresowania.

Dzieci nawet z podstawówki potrafiły traktować jednego z nich, jakby był kimś gorszym. Jakby nie był człowiekiem (nawet takie hasła padały). Dorośli zareagowali, dopiero kiedy w dziecku obudziła się agresja, kiedy zaczęło się bronić. Tylko jak myślicie, kto został ukarany?

Może w świecie dorosłych jest lepiej. Nie mamy już czasu na wyżywanie się na kimś tak dosłownie, chociaż gdy nadarzy się okazja, różnie bywa. Czy jednak mamy czas na przyjaźń? Ileż spotkań odkładamy, bo coś nam wypada? Ile razy przekładamy wizyty u rodzin, bo po prostu nam się nie chce? Ile razy uznamy za wariata obcego człowieka, który uśmiechnie się do nas na ulicy? Coraz więcej ludzi poznaje się na portalach społecznościowych. Dlaczego? Bo zamknęliśmy się w sobie.

To, co zrobił Joker, było złe, a jednak wiele osób stwierdziło, że go rozumie, że mu współczuje. Czy to nie jest przerażające? Ja w swoich myślach nazwałam go właśnie samotnym aniołem śmierci.