Wolność! (czyli dzień z mojego życia i LGBT w Opolu)

Kloszard... Będzie miała Pani kolejne pole do zażartej dyskusji, bo znów wbrew Pani się rozbieram ze słabości i opowiadam o sobie. Plus na temat LGBT, więc kolorowo będzie.

Już lipiec to niesamowite jak ten czas szybko leci. W tym miesiącu kończę swoją wolność. Kto się domyśli, za co pójdę siedzieć, może już składać gratulacje.
Z tej okazji zwykle organizuje się dwie osobne imprezy przed. Mój współwięzień bez problemu zaprosił kolegów na kawalerski.
- Czy ja mogę zaprosić kolegów na panieński?
- No ja ci ufam, ale, ale, ale... To ja też tam będę...
No nie tak nie może być. Toż to ostatni dzień prawdziwej wolności. Mam koleżanki... No przecież chodziłam do szkoły i kuzynki, i znajome z neta, i z podwórka... Tylko wszytko tak trochę w pieluchach siedzi. Ja nie mówię, że to źle. Trochę zazdroszczę wręcz. Mówili, że teraz to ludzie czekają do 30-tki. Moje otoczenie to się wybiło ze schematu, bo niektórzy ledwo 18-tki doczekali i pod ołtarze z brzuchami wskakiwali (ja nie mówię, że to źle, każdy sam sobie los układa). Tylko ja do 30-tki czekam... Potem już chyba się pogodzę z losem i przestane starać o dziecko.

Także ciężko zorganizować ekipę, a z domciu wyjść trzeba. No niby nie trzeba. Można strzelić focha: Siedzę z wami, gramy pijemy, będzie fajnie, ale... Czy mam pozbawiać narzeczonego kawalerskiego tylko, dlatego że sama jestem, jaka jestem? Wszyscy dookoła stwierdzili, że owszem. Ja stwierdziłam, że taka nie będę i wyszłam.

Pojechałam do Opola na Bolko.

Jak ktoś by się pytał, miałam panieński na plaży hehehe. Jak szaleć to szaleć. Po prostu miałam ochotę się poopalać i popływać. Bo cholera jasna cały miesiąc piekłam się na słońcu i ani razu nie było okazji na plażę iść. No to, czemu nie zrobić coś dla siebie? Drogie Panie była któraś z was kiedyś sama na plaży? Jak któraś była stawiam jej piwo. Ma się wstawić przy mnie ;).



Jest dużo plusów:
- nikt nie marudzi, że gorąco;
- rozkładasz się tam, gdzie chcesz;
- opalasz, pływasz, budujesz zamki z piasku — wtedy kiedy chcesz;
- nawet brak krzyczących dzieciaków wydawał mi się plusem!
Było przyjemnie, wcale nie nudno.

A teraz punkt programu! Wracając, trafiłam na Tęczę kroczącą w rytm muzyki po ulicach. Serio nie wiedziałam, że to tego dnia w Opolu. No jak już los-przeznaczenie mnie do nich przyciągnęło, to stwierdzam: przejdę się, zobaczę, posłucham.

Było pięknie. Ludzie ciekawi, kolorowi, różnorodni. Większość na pokaz, ale przymknijmy na chwile na to oko. Coś się działo. Każdy był zainteresowany, ludzie machali... Cudnie, dopóki się nie przypatrzysz, że niektórzy machają środkowymi palcami.

Cały pochód strzegli uzbrojeni policjanci. Było parę drobnych, ale szybko rozwiązanych afer. Szła też kontrmanifestacja. W tym momencie przychodzi czas na przemyślenia.

Nie mam nic do gejów (mam kilka kumpli odmiennej orientacji)
Do lesbijek (nawet jak któraś chce się spotkać :P)
Do bi (może sama trochę jestem)
Do trans (bądźcie, kim chcecie; w końcu świat na to pozwala)
Miłość, pokój, tolerancja o to zawsze chciałam walczyć. Jednak nie do końca jestem z nimi. Chwilami miałam ochotę zaśpiewać sobie.

Nie dlatego że nie założyłam tęczowych skarpetek ani dlatego że jestem ciągle kobietą, która na dodatek niedługo wychodzi za mąż. Tacy ludzie też szli. Jednak po co szli? Czy ten marsz coś wniesie? Niektórzy wybaczcie, że to powiem, ale szli, tylko żeby się pokazać, powygłupiać. Słyszałam rozmowy i żarty. Część żyjących sobie po cichu par homoseksualnych nie chce być nawet kojarzona z LGBT. Nie chcą robić wokół siebie szumu, wystawiać się na jeszcze większą nienawiść. Czy bez tego mocnego przekazu ludziom nie byłoby łatwiej zaakceptować?

Wysłuchałam obu stron. Przeciwnicy chcieli normalnych rodzin, ale walczyli też przeciwko pedofilii. Częściowo nieporozumienie. Bo samo LGBT pedofilii nie wspiera. Niestety wśród nich tacy są. Broniąc się tym, że mogą kochać, kogo chcą... Tego nie poopieram. Z tym faktycznie trzeba walczyć!
Czepiali się też wczesnej edukacji seksualnej, również kojarząc ją z pedofilią. Oj tu już się nie zgodzę. Dobrze prowadzona edukacja seksualna może bardzo pomóc. Niech dziecko wie, kiedy dzieje się coś złego. Niech nie boi się naskarżyć na dorosłego, niech nie się wstydzi mówić! To jest ważne. Nieuświadomione dziecko będzie bało się odezwać.
Jednak to nie wszystko. Edukacja miała też dotyczyć masturbacji. Co również było potępiane. Niestety muszę niektórych uświadomić, że dzieci się masturbują i to jest normalne. Odkrywają i badają siebie. Jedni wcześniej inni później. Ja sama zaczęłam robić to dość wcześnie. Nie bardzo wiedząc, co właściwie robię ;P. Tu jednak trochę skrzywdził mnie kościół. Przygotowując się do komunii, dowiedziałam się, że to, co robię, jest ogromnym grzechem i jeśli nie powiem tego księdzu, to pewnie skończę w piekle. Do zobaczenia na dole, bo nie powiedziałam do dziś. Za to żyłam w ogromnym poczuciu winy, nie mówiąc już o potrzebach. Mam nawet wrażenie, że to trochę odbiło się na mojej seksualności w dorosłym życiu, ale już pominę ten temat. Nie skazujmy dzieci na wieczne obwinianie się, gdy nie czynią niczego złego.

A tak podsumowując cały marsz:
„Już każdy powiedział to, co wiedział
trzy razy wysłuchał dobrze mnie
wszyscy zgadzają się ze sobą
a będzie nadal tak jak jest”

Na zakończenie mojego panieńskiego wylądowałam u rodziców przy ognisku. Wypiłam z nimi, z panem sąsiadem i drugim panem sąsiadem. Ich żony oczywiście nie miały czasu. Podobnie córki. Czy wszystkie kobiety naprawdę takie zarobione domem i pracą, czy tylko ja taka leniwa zołza jestem, która na dodatek swojemu przyszłemu małżonkowi kazała posprzątać przed i po imprezie, żeby samej też móc miło spędzić czas? Kobietki szanujmy się. Nasze życie przecież może być nieco bardziej kolorowe ;)