Mów mi Sady

Poruszane na tym blogu tematy są nie tylko powiązane z książkami, jakie aktualnie czytam, ale także z moją własną, która ukaże się niebawem. Między innymi właśnie: motyw zła i tego, że nie można oceniać ludzi według konkretnych zasad. Na postępowanie i sposób postrzegania pewnych rzeczy często wpływa przeszłość człowieka, wychowanie; środowisko, w jakim się obracał. Bohater mojej książki również będzie miał do czynienia z wieloma aspektami zła, także tym drzemiącym w nim samym.
Nie może być jednak tak poważnie, bo (już zdradzę wam tytuł) „Seksta” to przede wszystkim komedia. Powieść o młodzieży, która nie zawsze zwraca się do siebie po imieniu. Taki właśnie jest temat dzisiejszej dyskusji.
Jakie są/były wasze nicki/pseudonimy/ksywki i skąd się wzięły?

Zainspirował mnie cytat:
„Dlatego staram się nigdy nie używać imion i nazwisk, lecz raczej określeń, które przychodzą do głowy samoistnie, gdy patrzymy na kogoś po raz pierwszy. Jestem przekonana, że jest to najwłaściwszy sposób używania języka, nie zaś przerzucanie się słowami wypranymi ze znaczeń”. Olga Tokarczuk – „Prowadź swój pług przez kości umarłych”

W sumie jestem ciekawa, jak bohaterka książki nazywałaby mnie. Czasem nasze pseudonimy mówią o nas więcej niż imiona, czasem wręcz przeciwnie. Nie wiadomo skąd się wzięły wymyślone przez nas pod wpływem chwili albo przez znajomych.
Niektórzy w blogosferze znają mnie jako Sady Sana. Drugi przedrostek to po prostu zdrobnienie imienia. Sady natomiast ma jak jakąś historię. Jako nastolatka grywałam w RPG na blogach (może ktoś zna wirtualne Hogwarty, miasta elfów, wilcze watahy, smocze rody itd., itp.) postać, którą stworzyłam, nazywała się Sadness i była wilkiem. Może to moja emo natura, może trochę smutna historia postaci, ale się sprzedało na tyle, że Sad/Sady mówiono do mnie nawet w realu. Jak się okazało w dalszej fazie gry, Sad miała bardzo sadystyczne nastawienie i po czasie nikt już nie wiedział, czy Sady jest od sadness, czy sadistic. Jeszcze taka ciekawa historia. Na kultowym gg też mam nick Sady. Przez jakiś czas jak już ten komunikator zaczął wygaszać, dostawałam na nim tylko wiadomości od nieznajomych. Wszystkie były od typowych uległych, „wiernych piesków”, „pizd do poniżania” (to nicki, nie moje słowa :P), którzy to chcieli się umówić na spotkanie. Tylko ze względu na skojarzenia z nickiem.